W tym artykule zajmiemy się tematem Seweryn Bialer, który w ostatnich latach zyskał duże znaczenie w różnych obszarach. Seweryn Bialer wywołał duże zainteresowanie i debatę zarówno w społeczeństwie, jak i w środowisku akademickim, a jego wpływ stał się widoczny w różnych obszarach, od polityki po technologię. W tym tekście będziemy analizować różne wymiary Seweryn Bialer, badając jego pochodzenie, rozwój i konsekwencje w dzisiejszym świecie. Mamy nadzieję, że dzięki tej wszechstronnej analizie uda nam się lepiej zrozumieć Seweryn Bialer i jego rolę we współczesnym społeczeństwie, a także jego potencjalne implikacje na przyszłość.
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1945-1951 |
Formacja | |
Jednostki | |
Stanowiska |
Zastępcą naczelnika wydziału szkolenia zawodowego |
Późniejsza praca |
sowietolog, profesor nauk politycznych na Uniwersytecie Columbia |
Seweryn Bialer (ur. 3 listopada 1924 w Łodzi[1], zm. 8 lutego 2019 w Nowym Jorku) – polski sowietolog, profesor (profesor imienny) nauk politycznych na Columbia University. Był dyrektorem stworzonego przez Zbigniewa Brzezińskiego Instytutu Badań nad Przemianami Międzynarodowymi.
Syn Wiktora i Marii. W 1942 dołączył do podziemnego ruchu antyfaszystowskiego w Łodzi. Od lutego 1944 do maja 1945 więzień obozu koncentracyjnego Auschwitz i Friedland/Niederschlesien (Dolny Śląsk)[2].
W 1945 wstąpił do Milicji Obywatelskiej. Był m.in. słuchaczem Centrum Wyszkolenia MO w Słupsku (1945) oraz Centrum Szkolenia Oficerów Polityczno-Wychowawczych MO w Łodzi (1945–1946), szefem wydziału politycznego CW MO w Słupsku (1946–1947), p.o. szefa sekcji wyszkolenia w Zarządzie Polityczno-Wychowawczym Komendy Głównej MO (1947–1949), zastępcą naczelnika wydziału szkolenia zawodowego w Oddziale Szkoleniowo-Politycznym KG MO (1949–1951) w stopniu kapitana[3].
Od czerwca 1951 do 31 stycznia 1956 funkcjonariusz w Wydziale Propagandy Komitetu Centralnego PZPR, lektor KC PZPR, wykładowca Instytutu Nauk Społecznych przy KC PZPR, Szkoły Głównej Planowania i Statystyki, pracownik naukowy Zakładu Nauk Ekonomicznych Polskiej Akademii Nauk i publicysta Trybuny Ludu.
W 1956 uciekł do Berlina Zachodniego i udzielił wywiadu Radiu Wolna Europa, ujawniając kulisy władzy w PRL. Wywiad ten został spisany i wydany przez wydawnictwo RWE pod tytułem „Wybrałem prawdę”. W 1957 był świadkiem komisji Kongresu USA, która badała infiltrację USA przez agentów i informatorów radzieckich. Jego relacje przed komisją tłumaczył Jan Karski[4].
W 1983 otrzymał MacArthur Fellowship (nagroda jest potocznie nazywana „grantem dla geniuszy”).
Dwukrotnie obronił pracę doktorską – w Instytucie Nauk Społecznych przy KC PZPR (1955) oraz na Columbia University (1966).
Zmarł 8 lutego 2019 w swoim domu na Manhattanie[5][6].