Sojuz 7K-Ł3
Dziś Sojuz 7K-Ł3 stał się tematem cieszącym się dużym zainteresowaniem i znaczeniem w różnych obszarach społeczeństwa. Jego wpływ był odczuwalny w różnych sektorach, od kultury po technologię, politykę i ekonomię. Ponieważ Sojuz 7K-Ł3 w dalszym ciągu budzi debatę i zainteresowanie, niezwykle ważne jest zrozumienie jego wpływu na nasze codzienne życie. W tym artykule zbadamy różne aspekty Sojuz 7K-Ł3 i omówimy jego znaczenie w bieżącym kontekście. Od początków po ewolucję, poprzez implikacje i wyzwania, Sojuz 7K-Ł3 w dalszym ciągu jest tematem ciągłych badań i refleksji naukowców, ekspertów i ogółu społeczeństwa.
_(RP1357_p16,_31-220).svg)
| |
| Inne nazwy |
ŁOK, Łunnyj Orbitalnyj Korabl |
|---|---|
| Producent | |
| Operator | |
| Państwo pochodzenia | |
| Zastosowanie |
Lot dwóch kosmonautów na orbitę wokółksiężycową i powrót na Ziemię |
| Poprzednik | |
| Produkcja | |
| Stan obecny |
wycofany |
| Liczba wszystkich lotów |
2 |
| Liczba udanych lotów |
0 |
| Liczba nieudanych lotów |
2 |
| Pierwszy lot |
26 czerwca 1971 |
| Ostatni lot |
23 listopada 1972 |
| Dane techniczne | |
| Zasilanie | |
Sojuz 7K-Ł3 (ros. Союз 7К-Л3) lub Łunnyj Orbitalnyj Korabl, ŁOK (ros. Луный Орбитальный Корабль, ЛОК) – radziecki prototyp księżycowego pojazdu orbitalnego serii Sojuz, projektowany przez biuro konstrukcyjne OKB-1 pod kierownictwem Siergieja Korolowa.
Konstrukcja
.svg)
Planowany jako rozwinięcie Sojuza 7K-Ł1, Sojuz 7K-Ł3 w dużej mierze był podobny do pojazdu Sojuz 7K-OK przeznaczonego na orbitę okołoziemską, pierwszego pojazdu Sojuz. Podobnie jak 7K-OK posiadał moduł orbitalny wyposażony w port cumowniczy. Port ten nie zapewniał swobodnego przejścia, stąd była obecna również specjalna śluza powietrzna z włazem umożliwiającym przejście do lądownika ŁK kosmonaucie ubranemu w skafander kosmiczny Krieczet 94 (poprzednik kombinezonu Orłan używanego dziś na ISS). Sojuz 7K-Ł3 nie posiadał ogniw słonecznych jak 7K-OK czy 7K-Ł1, zastąpiły je ogniwa paliwowe podobne do tych na statkach Apollo CSM. Moduł powrotny pojazdu oparty został na 7K-Ł1, różnił się tylko lżejszą zbrojoną osłoną termiczną. Sojuz 7K-Ł3 nie był wynoszony przez rakietę Sojuz 11A511 (projektowana przez Korolowa, budowana w Samarze przez CSKB-Progress) czy Proton K (budowana w Moskwie na bazie projektu Władimira Czełomieja), lecz przez ciężką rakietę nośną N1 (mającą stanowić konkurencję dla amerykańskiej rakiety Saturn V), również będącą patentem Korolowa[1].
Starty
Sojuz 7K-Ł3 startował dwukrotnie:
- 26 czerwca 1971, start makiet statków ŁOK i ŁK. Rakieta została zniszczona, kapsułę powrotną ocalono od zniszczeń.
- 23 listopada 1972, wystartował w pełni operacyjny ŁOK i makieta ŁK. Skutek taki sam jak wyżej.
Dwukrotne użycie systemu awaryjnego przerwania startu (ros. Система Аварийного Спасения), pozwoliło na rozwinięcie wersji systemu dla pojazdów Sojuz-T i późniejszych (wykorzystano to podczas awarii lotu Sojuz T-10-1).
W 1974 przygotowany był lot rakiety N1 z w pełni operacyjnymi pojazdami zarówno ŁOK, jak i ŁK. Start był zaplanowany na sierpień 1974, jednak cały radziecki program księżycowy został skasowany w maju 1974. W ten sposób radziecki program kosmiczny skupiał się bardziej na budowie stacji kosmicznych.
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Mark Wade: Soyuz 7K-LOK. Encyclopedia Astronautica . . (ang.).
| Programy |
|
|---|---|
| Orbitery | |
| Lądowniki | |
| Stacje kosmiczne |
