Solilokwium
Temat Solilokwium był w ostatnich latach przedmiotem zainteresowania i debaty. Przyjmując podejście multidyscyplinarne, artykuł ten ma na celu zbadanie różnych aspektów i perspektyw związanych z Solilokwium, obejmujących aspekty historyczne, społeczne, naukowe i kulturowe. Celem szczegółowej analizy jest przedstawienie kompleksowej i aktualnej wizji Solilokwium w celu zaoferowania wiedzy i refleksji, które wzbogacą debatę publiczną i przyczynią się do rozwoju nowych badań.
Solilokwium albo soliloquium (etym. łac. solus loqui, mówić samemu) – sceniczna rozmowa z samym sobą, monolog niewypowiedzianych rozmyślań i refleksji, których celem jest określenie własnej postawy. Stosowany najczęściej w dramacie.
Za wzór tej formy uznawane są Soliloquia św. Augustyna.
Solilokwium a monolog wewnętrzny
Główna różnica względem monologu wewnętrznego tkwi w świadomości istnienia realnego odbiorcy, do którego adresowane jest wystąpienie. Z tego powodu wypowiedź jest znacznie bardziej składna i spójna, może sięgać po elementy retoryki i w znacznie większym stopniu skupia się na przedstawieniu nieznanych odbiorcom faktów i wydarzeń (w przeciwieństwie do monologu wewnętrznego, w którym to postać obraca się w sobie znanych kontekstach, często chaotycznie pozlepianych)[1].
Przypisy
- ↑ Hobert Humphrey, Strumień świadomości - techniki, tłum. Stefan Amsterdamski, Pamiętnik Literacki LXI, 1970 z. 4