Stanisław Mańkowski (inżynier)

W dzisiejszym świecie Stanisław Mańkowski (inżynier) stał się tematem rosnącego zainteresowania szerokiego grona ludzi. Od ekspertów w tej dziedzinie po tych, którzy dopiero zaczynają zgłębiać ten temat, Stanisław Mańkowski (inżynier) przykuł uwagę i ciekawość wielu osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie, wpływ na życie codzienne czy znaczenie historyczne, Stanisław Mańkowski (inżynier) jest tematem, który prowokuje różnorodne opinie i dyskusje. W tym artykule zbadamy różne aspekty Stanisław Mańkowski (inżynier), od jego pochodzenia i ewolucji po przyszłe implikacje. Na tych stronach zanurzymy się w fascynujący świat Stanisław Mańkowski (inżynier), aby zapewnić wszechstronną i wzbogacającą wizję tego tematu, który jest dziś tak aktualny.

Ten artykuł dotyczy inżyniera. Zobacz też: inne postaci noszące imię i nazwisko Stanisław Mańkowski.
Stanisław Mańkowski
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

28 listopada 1937
Grabianowo

Data i miejsce śmierci

31 marca 2018
Warszawa

profesor nauk technicznych
Specjalność: Ciepłownictwo, ogrzewnictwo i wentylacja
Alma Mater

Politechnika Warszawska

Doktorat

1971 – Urządzenia cieplne i zdrowotne
Politechnika Warszawska

Habilitacja

1976 – Inżynieria środowiska
Politechnika Warszawska

Profesura

30 października 1989

Nauczyciel akademicki
Dziekan
Wydział

Inżynierii Środowiska PW

Okres spraw.

1993–1999

Rektor
Uczelnia

Politechnika Warszawska

Okres spraw.

2002–2005

Poprzednik

Jerzy Woźnicki

Następca

Włodzimierz Kurnik

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi Złoty Krzyż Zasługi Medal „Pro Memoria”
Złota Odznaka ZNP
Grób Stanisława Mańkowskiego na cmentarzu Powązkowskim

Stanisław Mańkowski (ur. 28 listopada 1937 w Grabianowie, zm. 31 marca 2018 w Warszawie) – profesor nauk technicznych, specjalista w zakresie ciepłownictwa, ogrzewnictwa i wentylacji, rektor Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Ciechanowie (2001–2002) i Politechniki Warszawskiej (2002–2005)[1].

Życiorys

Ukończył Technikum Budowy Silników w Warszawie. W latach 1960–1965 pracował na stanowisku technik–laborant w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Warszawie (Okęcie). Był również pilotem szybowców i samolotów odrzutowych typu MiG-15 oraz LIM, do czasu gdy został usunięty z wojska ze względów politycznych. W 1961 rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Wodnej i Sanitarnej Politechniki Warszawskiej. Po ukończeniu studiów w 1965 podjął pracę na macierzystej uczelni na stanowisku nauczyciela akademickiego. W 1971 został starszym asystentem, a następnie po uzyskaniu stopnia doktora nauk technicznych – adiunktem. W 1976 uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego. W tym samym roku otrzymał tytuł docenta, w 1989 został profesorem nadzwyczajnym, a w 2001 profesorem zwyczajnym. W latach 1993–1999 piastował funkcję dziekana Wydziału Inżynierii Środowiska Politechniki Warszawskiej[1].

Pod jego kierunkiem powstało ok. 80 prac dyplomowych i inżynierskich. Był również promotorem 16 zakończonych przewodów doktorskich, a także autorem ok. 20 recenzji doktorskich, 5 recenzji habilitacyjnych oraz 6 opinii o wnioskach profesorskich[1].

Stanowiska

  • od 1965 – nauczyciel akademicki Politechniki Warszawskiej
  • 1978 – kierownik Zakładu Konstrukcji Urządzeń Kotłowych i Gospodarki Cieplnej (a następnie Ciepłownictwa)
  • 1978–1990 – wicedyrektor Instytutu Ogrzewnictwa i Wentylacji na Wydziale Inżynierii Środowiska Politechniki Warszawskiej
  • 1990–1993 – dyrektor Instytutu Ogrzewnictwa i Wentylacji na Wydziale Inżynierii Środowiska Politechniki Warszawskiej
  • 1992–1998 – dziekan Wydziału Inżynierii Środowiska Politechniki Warszawskiej
  • kierownik Komisji Senackiej ds. Kształcenia na Politechnice Warszawskiej
  • dyrektor Uczelnianego Centrum Badawczego Energetyki i Ochrony Środowiska Politechniki Warszawskiej
  • 2001–2002 – pierwszy rektor (z nominacji Ministra MENiS) Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Ciechanowie
  • 2002–2005 – rektor Politechniki Warszawskiej
  • 2005–2008 – Dyrektor Centrum Transferu Technologii Politechniki Warszawskiej
  • konsultant Banku Światowego[1]

Członkostwa

Nagrody, wyróżnienia, odznaczenia

Działalność pozanaukowa

Jest współautorem kilkudziesięciu wdrożeń konstrukcyjnych i technologicznych. Był także konsultantem Banku Światowego, kierownikiem zespołów autorskich w dwóch grantach Rządu Królestwa Danii (Efektywność energetyczna w budownictwie, Planowanie zaopatrzenia w energię) oraz kierownikiem grup ekspertów polskich w grantach PHARE, gdzie zajmował się planowaniem zaopatrzenia w energię Szczecina, Gdyni, Radomia. Od maja 2010 kierował jednym z zadań badawczych strategicznego projektu badawczego pt. Zintegrowany system zmniejszenia eksploatacyjnej energochłonności budynków, realizowanego przez Instytut Techniki Budowlanej i Politechnikę Poznańską[1].

Ważne publikacje

  • Pomiary w inżynierii sanitarnej (1974, wyd. Arkady, współautor, ISBN 83-213-2852-0)
  • Projektowanie instalacji ciepłej wody użytkowej (1981, wyd. Arkady, ISBN 83-213-2984-5)
  • Modele i metody prognozowania zagrożeń oraz procedury zarządzania kryzysowego. Zagrożenia dla sieci ciepłowniczej, s. 335-367, wyd. W.A.T., Warszawa 2009 r. (współautor)
  • Główne problemy polskiego ciepłownictwa. Ref. Zamówiony. IX Forum Ciepłowników Polskich, Międzyzdroje, wrzesień 2005 r[1].

Tłumaczenia z języka rosyjskiego

  • Fizyka budowli Wiaczesław Bogosławski (1975)
  • Procesy cieplne i wilgotnościowe w budynkach Wiaczesław Bogosławski (1985)

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h Stanisław Mańkowski – biogram. Centrum Informatyzacji Politechniki Warszawskiej. .
  2. ↑ Prof. dr hab. inż. Stanisław Mańkowski, baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) .

Linki zewnętrzne

Rektorzy Politechniki Warszawskiej