Stromatolity

Dzisiaj Stromatolity jest bardzo istotnym tematem, który przykuł uwagę ludzi z całego świata. Dzięki ogromnemu wpływowi na dzisiejsze społeczeństwo Stromatolity stał się kluczowym punktem dyskusji w różnych kontekstach. Niezależnie od tego, czy chodzi o sferę polityczną, społeczną, kulturalną czy naukową, Stromatolity wzbudził szerokie zainteresowanie i dał początek licznym debatom i badaniom. W tym artykule będziemy dalej badać wpływ Stromatolity i to, jak ukształtował on sposób, w jaki rozumiemy otaczający nas świat. Od jego początków do dzisiejszej ewolucji, zanurzymy się w wyczerpującej analizie, która pozwoli nam lepiej zrozumieć znaczenie Stromatolity we współczesnym społeczeństwie.

Współczesne stromatolity w Zatoce Rekina
Stromatolity w prekambryjskiej formacji Siyeh z Parku Narodowego Glacier w USA

Stromatolity – formacje skalne złożone z cienkich lamin węglanu wapnia wytrąconego z wody morskiej jako efekt uboczny życia sinic. Mianem tym określane są również same skały węglanowe powstałe w miejscach wzrostu mat sinicowych.

Występują od archaiku do dziś, ale szczególnie liczne były w proterozoiku. Należą do najstarszych śladów życia na Ziemi. Występują w postaci warstw, izolowanych lub połączonych ze sobą kopułowatych form wzrostowych oraz form wielokątnych o laminach ugiętych miseczkowato. Najstarsze dotychczas odkryte stromatolity pochodzą sprzed 3,7 mld lat. Znaleziono je w formacji Isua na Grenlandii. Niewiele młodsze (o 220 mln lat) występują w kratonie Pilbara[1]. Inne, liczące 3,4–3,5 mld lat, znaleziono w południowej Afryce (grupa Sebakiwian) oraz w Australii (grupa Warrawoona). Najszerzej spotyka się je w osadach sprzed 2,8–0,6 mld lat, choć znane są przykłady z późniejszych epok, w tym liczne formacje stromatolitowe z późnego triasu i środkowej jury znajdowane w Polsce. Zanik tego typu formacji był stopniowy i wynikał najprawdopodobniej z aktywności roślinożerców uniemożliwiających rozwój warstw sinic przez zdrapywanie glonów z powierzchni. Obecnie stromatolity są rzadkie i występują jedynie w szczególnych warunkach zasolenia lub nasycenia węglanem wapnia, gdzie nie występują roślinożercy[2].

Odmianą stromatolitów są onkoidy.

Przypisy

  1. ↑ Allen P. Nutman, Vickie C. Bennett, Clark R. L. Friend, Martin J. Van Kranendonk, Allan R. Chivas. Rapid emergence of life shown by discovery of 3,700-million-year-old microbial structures. „Nature”, 2016. DOI: 10.1038/nature19355. 
  2. ↑ Jerzy Dzik: Dzieje życia na Ziemi. Warszawa: PWN, 2011, s. 131–133. ISBN 978-83-01-16678-6.

Bibliografia

  • W. Jaroszewski, L. Marks, A. Radomski, Słownik geologii dynamicznej, Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1985.
  • S. Orłowski, M. Szulczewski, Geologia historyczna, Wydawnictwa Geologiczne, 1990.