Styl regencji
W dzisiejszym świecie Styl regencji stał się tematem zainteresowania i znaczenia w różnych obszarach. Niezależnie od tego, czy jest to poziom osobisty, zawodowy, naukowy czy kulturowy, Styl regencji przykuł uwagę osób pragnących lepiej zrozumieć to zjawisko lub znaleźć sposoby na jego skuteczne wykorzystanie. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane ze Styl regencji, od jego wpływu na społeczeństwo po globalne implikacje. Przeanalizujemy, jak Styl regencji zmienił sposób, w jaki odnosimy się do otaczającego nas świata i jak wpłynął na podejmowanie decyzji przez osoby i organizacje. Ponadto zbadamy obecne i przyszłe trendy związane z Styl regencji, aby zaoferować szeroki i pełny przegląd tego tematu o aktualnym znaczeniu.
Styl regencji – styl występujący w sztuce francuskiej w okresie regencji Filipa Orleańskiego (1715–1723). Cechowało go dążenie do przyjemności i wygody, a nie do reprezentacji. Był zapowiedzią rokoka.
Styl ten występował głównie w dekoracji wnętrz i meblarstwie. Meble były zazwyczaj fornirowane, modne stały się jasne gatunki drewna[1] oraz drewno egzotyczne[2]. Meble zaczęły tracić masywne kształty, pojawiły się w nich linie krzywe; styki prostopadłe zaokrąglano lub maskowano ornamentem. Stosowano ciągle markieterię, ale większego znaczenia nabrało fornirowanie i zdobienie brązem. Zaniknęły motywy zdobnicze baroku, jak maszkarony i sceny wojenne, a pojawiły się motywy sielankowe[1]. Do charakterystycznych ornamentów epoki należą: ornament wstęgowo-cęgowy (regencyjny), motyw muszli, rocaille, kwiaty, rośliny, romboidalna kratka, chinoiserie i singerie.
Meble stały się lżejsze i wygodniejsze, można je było łatwo przestawiać. Pojawiły się różne odmiany wygodnych tapicerowanych foteli. Typowym meblem była także komoda o lekkim wyglądzie, osadzona na wysokich nóżkach i posiadająca najczęściej trzy szuflady.
Reprezentanci: Robert de Cotte, Gilles-Marie Oppenord.
Bibliografia
- Ian. Chilvers: Oksfordzki leksykon sztuki. Warszawa: Arkady, 2002, s. 546. ISBN 83-213-4157-8.