Sylwester Trojanowski
W tym artykule omówimy temat Sylwester Trojanowski z różnych perspektyw, aby zapewnić szeroką i kompletną wizję tej kwestii. Przeanalizowane zostaną aspekty historyczne, kulturowe, społeczne i naukowe związane z Sylwester Trojanowski, w celu zapewnienia czytelnikowi szczegółowego i wzbogacającego przeglądu. Zostaną zbadane różne opinie i podejścia, aby zachęcić do refleksji i debaty, z zamiarem poszerzania wiedzy i promowania głębszego zrozumienia Sylwester Trojanowski. W tym artykule chcemy zaoferować globalną i wzbogacającą wizję, która zachęca do refleksji i krytycznego myślenia.
| |
 kapitan administracji
| |
| Data i miejsce urodzenia |
31 grudnia 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17–18 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      
| |
Sylwester Trojanowski (ur. 31 grudnia 1891 w Jelitowie, zm. 17–18 kwietnia 1940 w Katyniu) – kapitan administracji (piechoty) Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Syn Franciszka i Marii z Nowaków urodzony 31 grudnia 1891 w Jelitowie, w ówczesnym powiecie gnieźnieńskim rejencji bydgoskiej[1][2]. W latach 1898–1906 uczęszczał do szkoły powszechnej w Witkowie, a w latach 1908–1911 do szkoły handlowo-przemysłowej w Gnieźnie[1][3]. W latach 1911–1913 odbył obowiazkową służbę wojskową w niemieckim 9 pułku grenadierów w Stargardzie, a po jej ukończeniu pracował w handlu, w Gnieźnie[1].
31 lipca 1914 został zmobilizowany do armii niemieckiej[1]. Walczył na froncie zachodnim[1]. Był dwukrotnie ranny (w 1914 pod Noyon i 1916 w bitwie pod Verdun)[1]. Zdemobilizowany w stopniu sierżanta. Wstąpił do wielkopolskich wojsk powstańczych. Walczył w Gnieźnie. Od stycznia 1919 w Wojsku Polskim, w 67 pułku piechoty, dowódca plutonu. Po awansie do stopnia podporucznika (1 października 1919) objął dowództwo kompanii. Walczył w wojnie 1920, podczas której był dowódcą kompanii kaemów w 67 pp[2].
W okresie międzywojennym pozostał w wojsku. Służył w 67 pp. 1 lipca 1923 został mianowany na stopień kapitana ze starszeństwem[2]. Od 1930 objął dowództwo kompanii granicznej KOP „Bykowce” w batalionie KOP „Dederkały” (14 IV 1930 – XII 1937), a następnie przeniesiony (1937) do batalionu KOP „Ostróg”.
Po wybuchu II wojny światowej w kampanii wrześniowej objął dowództwo batalionu KOP „Ostróg”. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Od 31 grudnia 1939 przebywał w obozie jenieckim w Kozielsku[3]. 16 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[3] – lista wywózkowa 032/1 z 14 kwietnia 1940[3][2] poz. 22. Między 17 a 18 kwietnia 1940 został zamordowany w Katyniu[3][2] przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Ofiary tej zbrodni grzebano w bezimiennych mogiłach zbiorowych, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[4][5]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[6][7]. W 1943 jego ciało zostało zidentyfikowane w toku ekshumacji nadzorowanych przez Niemców[8] pod numerem 2772[9][10][3][2][11] – raport dzienny z 22 maja 1943[3]. Przy jego szczątkach znaleziono karty i listy, krzyż Virtuti Militari oraz kartę pocztową od Bohdana Trojanowskiego[12][11]. Figuruje na liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 02772[12]. W Archiwum Robla w pakiecie 0836-18, 24, wymieniony we wpisach z 31 grudnia 1939 i 16 kwietnia 1940[3] w kalendarzyku znalezionym przy szczątkach Dobiesława Jakubowicza[13].
Był żonaty z Bogdaną z Borówków, z którą miał córkę Janinę Eugenię Krystynę (ur. 1924)[1][2].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1997[1]
- Krzyż Niepodległości – 27 czerwca 1938 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[15] zamiast uprzednio nadanego Medalu Niepodległości[16]
- Krzyż Walecznych [2]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 14 października 1934 „za zasługi w służbie ochrony pogranicza”[17]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Odznaka za Rany i Kontuzje z jedną gwiazdką[1]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k Trojanowski Sylwester. Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.15-916 . Wojskowe Biuro Historyczne. .
- ↑ a b c d e f g h Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 652.
- ↑ a b c d e f g h Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 740.
- ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl , polskieradio.pl (pol.).
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
- ↑ Historia Zbrodni Katynskiej (pol.).
- ↑ Pierwsze ekshumacje w Katyniu. "Wszystko było przesiąknięte zapachem śmierci" - Historia , www.polskieradio.pl (pol.).
- ↑ Instytut Pamięci Narodowej - Kraków, Niemcy w Katyniu w 1943 roku, „Instytut Pamięci Narodowej - Kraków” (pol.).
- ↑ Auswärtiges Amt, „Amtliches Material zum Massenmord von Katyn“, 1943, s. 240 (niem.).
- ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. .
- ↑ a b Lista imienna zaginionych w ZSRR polskich jeńców wojennych z obozów Kozielsk - Ostaszków - Starobielsk, „Orzeł Biały. Polska walcząca o wolność.” (11 (349)), pbc.uw.edu.pl, 12 marca 1949, s. 3 (pol.).
- ↑ a b Mariusz Olczak (red.), Katyń. Listy ekshumacyjne i dokumenty Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża 1943–1944., koszalin.ap.gov.pl, s. 244, ISBN 83-89986-91-4 (pol.).
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 863.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 177, poz. 323
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 238, poz. 297
Bibliografia
- Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Kozielsku, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.