Symfonia koncertująca
W dzisiejszym świecie Symfonia koncertująca stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi. Wraz z postępem technologii i globalizacją Symfonia koncertująca staje się coraz ważniejszy we współczesnym społeczeństwie. Niezależnie od tego, czy jest to zjawisko historyczne, wybitna osobowość, aktualny temat czy jakikolwiek inny istotny aspekt, Symfonia koncertująca przykuł uwagę osób z różnych kultur, grup wiekowych i kontekstów. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i aspekty Symfonia koncertująca, analizując jego wpływ, implikacje i możliwe reperkusje w różnych obszarach.
Symfonia koncertująca (wł. sinfonia concertante[1]) – gatunek muzyczny pochodzący z epoki klasycyzmu, pośredni między koncertem a symfonią[2]. Zawiera partie solowe na wybrany instrument, lecz w przeciwieństwie do koncertu solista uzupełnia orkiestrę, zamiast wybijać się[1][2].
Do stylistyki symfonii koncertujących autorstwa kompozytorów ze szkoły mannheimskiej oraz Josepha Haydna i Wolfganga Amadeusa Mozarta nawiązywali późniejsi kompozytorzy[2].
Znane symfonie koncertujące
- Symfonia koncertująca (KV 364) Mozarta (ze skrzypcami i altówką)[3]
- III Symfonia c-moll op. 78 Saint-Saënsa (instrument solowy: organy)[4]
- Symphonie Espagnole Lalo na skrzypce i orkiestrę[5]
- IV Symfonia koncertująca op. 60 Karola Szymanowskiego[2]
- Symfonia nr 2 Sinfonia Concertante Wojciecha Kilara (na fortepian i wielką orkiestrę symfoniczną)
Przypisy
- ↑ a b Willy Apel: Harvard Dictionary of Music. Wyd. 8. Cambridge: Harvard University Press, 1974, s. 776. ISBN 0-674-37501-7. (ang.).
- ↑ a b c d Chodkowski 1995 ↓, s. 863.
- ↑ Chodkowski 1995 ↓, s. 582.
- ↑ Chodkowski 1995 ↓, s. 783.
- ↑ Chodkowski 1995 ↓, s. 484.
Bibliografia
- Andrzej Chodkowski: Encyklopedia muzyki. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, s. 484. ISBN 83-01-11390-1.