Sytuacjonizm (etyka)

W tym artykule szczegółowo omówimy temat Sytuacjonizm (etyka) i wszystkie jego implikacje. Sytuacjonizm (etyka) jest dziś tematem niezwykle aktualnym, gdyż ma znaczący wpływ na różne aspekty naszego codziennego życia. W tym artykule zbadamy różne aspekty i perspektywy związane z Sytuacjonizm (etyka), od jego historii i ewolucji po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Zbadamy także różne opinie i debaty toczące się wokół Sytuacjonizm (etyka), a także możliwe przyszłe implikacje, jakie może to mieć w naszym ciągle zmieniającym się świecie. Poprzez wyczerpującą i rygorystyczną analizę staramy się rzucić światło na ten złożony temat i odkryć jego liczne wymiary, aby go w pełni zrozumieć.

Zobacz też: inne znaczenia wyrazu „sytuacjonizm”.

Sytuacjonizm etyczny (późnołac. situare – umiejscawiać; od łac. situs – położenie, stan, miejsce) – stanowisko etyczne uzależniające etyczność działania od wymogów konkretnej sytuacji i tym samym negujące przydatność generalnych norm postępowania[1].

Powstanie i rozwój

Sytuacjonizm etyczny rozwinął się na podłożu egzystencjalizmu. Umiarkowany pochodzi od Kierkegaarda, a skrajny sytuacjonizm rozwinął się w latach 30. XX wieku w teologii protestanckiej i wywodzi się od Heideggera oraz Sartre'a. Dyskusja w sferze katolickiej rozbudziła się wraz z wydaniem Instrukcji Kongregacji Św. Oficjum o etyce sytuacyjnej w 1956 roku.

Pogląd opiera się na kreatywności rozumu, wolności i autoprojektowaniem siebie. Wiąże się z tym spór prowadzony między personalizmem transcendentalnym a personalizmem realistycznym.

Podkreślenie w filozofii Heiddegera, że Dasein (jestestwo, bycie, istnienie) jest czymś innym niż Sein (byt) i uwolnienie egzystencjalnego bytu-dla-siebie od determinacji oraz moralności obiektywnej przez Sartre'a ułożyło grunt sytuacjonizmowi. Utwierdziło przekonanie, że wybór moralny może opierać się jedynie na autonomicznej wolności człowieka w oparciu o jednostkowej sytuacji[1].

Przypisy

  1. ↑ a b POWSZECHNA ENCYKLOPEDIA FILOZOFII (pol.).

Linki zewnętrzne