Szczeciogonek eukaliptusowy

W tym artykule zbadamy wpływ Szczeciogonek eukaliptusowy na dzisiejsze społeczeństwo. Szczeciogonek eukaliptusowy jest tematem zainteresowania od lat, ponieważ jego wpływ rozciąga się na różne aspekty życia codziennego. Ze względu na swoje znaczenie w ekonomii, polityce, kulturze i technologii Szczeciogonek eukaliptusowy pozostawił znaczący ślad we współczesnym świecie. W trakcie tej analizy przyjrzymy się różnym aspektom Szczeciogonek eukaliptusowy i temu, jak ukształtował on nasze środowisko. Poprzez multidyscyplinarne podejście staramy się rzucić światło na różne aspekty i konsekwencje Szczeciogonek eukaliptusowy w dzisiejszym społeczeństwie.

Szczeciogonek eukaliptusowy
Stipiturus mallee[1]
A. J. Campbell, 1908
Ilustracja
Samiec
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

wróblowe

Podrząd

śpiewające

Rodzina

chwostkowate

Podrodzina

chwostki

Rodzaj

Stipiturus

Gatunek

szczeciogonek eukaliptusowy

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Szczeciogonek eukaliptusowy[3] (Stipiturus mallee) – gatunek małego ptaka z rodziny chwostkowatych (Maluridae). Występuje w południowo-wschodniej Australii. Zagrożony wyginięciem.

Taksonomia

Po raz pierwszy gatunek opisał Archibald James Campbell w 1908 na łamach czasopisma „Emu”. Holotyp pochodził z okolic Hopetoun w stanie Wiktoria[4][5]. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Stipiturus mallee[4]. Obecnie (2020) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) podtrzymuje tę nazwę[6]. Szczeciogonek eukaliptusowy wraz z dwoma pozostałymi przedstawicielami Stipiturus tworzy nadgatunek. Niektórzy autorzy uznawali go za jeden gatunek ze szczeciogonkiem smugowanym (S. malachurus), jednak badania mtDNA wskazują na odrębność gatunkową tych dwóch taksonów[5]. IOC uznaje gatunek za monotypowy[6].

Morfologia

Długość ciała wynosi 13,5–15[5] cm, masa ciała 4[7]–7[5] g. Występuje dymorfizm płciowy w upierzeniu. U samca kasztanowa[4] (rdzawa) czapeczka[8]), sterówki żółtobrązowe. Reszta wierzchu ciała oliwkowobrązowa, każde z piór zdobi ciemny pas. Kantarek, gardło i pierś jasna, fioletowoniebieska; pozostałą część spodu ciała porastają pióra szarobrązowe[4]. Samica ma białe okolice oczu, a kolor rdzawy obejmuje wyłącznie czoło[8].

Zasięg występowania

Szczeciogonki eukaliptusowe zamieszkują części Australii położone na południe od rzeki Murray i południowo-zachodni stan Wiktoria[5]. Obecnie ptaki te występują już głównie na 2 chronionych obszarach, w parkach Ngarkat i Billiatt[7].

Ekologia i zachowanie

Środowiskiem życia szczeciogonków eukaliptusowych są przeważnie luźne zadrzewienia eukaliptusów i żywiczlinów (Callitris)[8], również i malee z trawami z rodzaju Triodia i zarośla traw Triodia z wrzosami. Chwostki te żyją w niewielkich (4–8 osobników) grupach podczas zimy, w sezonie lęgowym łączą się w pary i zajmują terytorium wielkości 3–5 ha. Pożywienie szczeciogonków eukaliptusowych stanowią owady[7], prawdopodobnie również nasiona. Skład diety słabo poznany. Ptaki te odzywają się wysokim szczebiotem. Głos kontaktowy to wysokie trii, głos ostrzegawczy to głośniejsze trrt[5].

Sezon lęgowy trwa od września do listopada. Gniazdo buduje samica[5], jest ono zamknięte. Na budulec składają się włókna roślinne, pajęczyny, pióra i inny miękki materiał. Ulokowane jest w kępie trawy. Zniesienie liczy zwykle 3 jaja[7].

Status

Od 2008 IUCN uznaje szczeciogonka eukaliptusowego za gatunek zagrożony wyginięciem (EN, Endangered). Wcześniej, od 2000, miał on status gatunku narażonego (VU, Vulnerable). Zagrożeniem dla tych ptaków jest fragmentacja środowiska przez przekształcanie go w obszary rolnicze i pastwiska. Według danych z 2006, ówczesne spadki liczebności w Australii Południowej zbiegały się z suszami i rozległymi pożarami[8].

Przypisy

  1. ↑ Stipiturus mallee, Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. ↑ Stipiturus mallee, The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Malurinae Swainson, 1831 - chwostki (wersja: 2020-07-21). Kompletna lista ptaków świata . Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. .
  4. ↑ a b c d A. J. Campbell. Description of a New Emu-Wren. „Emu”. 8, s. 34–35, 1908. 
  5. ↑ a b c d e f g Rowley, I. & Russell, E.: Mallee Emu-wren (Stipiturus mallee). del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive . 2016. .
  6. ↑ a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Lyrebirds, scrubbirds, bowerbirds, Australasian wrens. IOC World Bird List (v10.2). . (ang.).
  7. ↑ a b c d Mallee Emu-wren (Stipiturus mallee). Mallee Catchment Management Authority, luty 2011. .
  8. ↑ a b c d Mallee Emuwren Stipiturus mallee. BirdLife International. .

Linki zewnętrzne