Szczekock

Szczekock to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Jego znaczenie i znaczenie stało się z biegiem czasu oczywiste, stając się punktem odniesienia dla dyskusji, badań i debat. Ten artykuł ma na celu rzucić światło na różne aspekty związane z Szczekock, aby zapewnić czytelnikom szerszą i pełniejszą wizję tego tematu. Przeanalizujemy jego wpływ na społeczeństwo, jego ewolucję na przestrzeni lat i wpływ w różnych obszarach. Dodatkowo będziemy badać różne perspektywy i opinie, aby zaoferować holistyczne spojrzenie na Szczekock i wspierać głębsze zrozumienie jego znaczenia w dzisiejszym świecie.

Szczekock
Шчакоцк
Щекотск
Ilustracja
Punkt pomiarowy Południka Struvego w Szczekocku
Państwo

 Białoruś

Obwód

 brzeski

Rejon

janowski

Sielsowiet

Laskowicze

Populacja
• liczba ludności


115
(2019)

Kod pocztowy

225820

Położenie na mapie obwodu brzeskiego
Mapa konturowa obwodu brzeskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Szczekock”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Szczekock”
Ziemia52°12′13″N 25°32′24″E/52,203611 25,540000
Multimedia w Wikimedia Commons

Szczekock (biał. Шчакоцк, Szczakock; ros. Щекотск, Szczekotsk) – wieś na Białorusi, w obwodzie brzeskim, w rejonie janowskim, w sielsowiecie Laskowicze.

Znajduje się tu punkt pomiarowy Południka Struvego, w 2005 wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Historia

W XIX i w początkach XX w. położony był w Rosji, w guberni grodzieńskiej, w powiecie kobryńskim, w gminie Drużyłowicze.

W dwudziestoleciu międzywojennym leżał w Polsce, w województwie poleskim, w powiecie drohickim[a], do 12 kwietnia 1928 w gminie Drużyłowicze, następnie w gminie Janów[1][2]. W 1921 wieś liczyła 304 mieszkańców, zamieszkałych w 63 budynkach, w tym 298 Białorusinów i 6 Żydów. 298 mieszkańców było wyznania prawosławnego i 6 mojżeszowego[1].

Po II wojnie światowej w granicach Związku Sowieckiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi.

Uwagi

  1. ↑ do 12 grudnia 1920 w powiecie kobryńskim

Przypisy

  1. ↑ a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej - Tom VIII - Województwo Poleskie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1924. ISBN 978-83-254-2578-4.
  2. ↑ Dz.U. z 1928 r. nr 45, poz. 427

Bibliografia