Dziś temat Szolem Rokeach ma ogromne znaczenie i interesuje szerokie spektrum społeczeństwa. Od wpływu na gospodarkę po wpływ na codzienne życie ludzi, Szolem Rokeach wywołał debatę i refleksję w różnych obszarach. Wkraczając w XXI wiek, nie możemy ignorować znaczenia Szolem Rokeach i jego złożonego związku z innymi aspektami współczesnego życia. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia do Szolem Rokeach, analizując jego znaczenie, implikacje i możliwe wyzwania. Mamy nadzieję, że dzięki szczegółowej analizie odkryjemy nowe pomysły i perspektywy, które pomogą nam lepiej zrozumieć rolę, jaką Szolem Rokeach odgrywa w dzisiejszym świecie.
| Data i miejsce urodzenia |
1779 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1885 |
| Zawód, zajęcie |
rabin |
Szolem Rokeach znany jako Sar Sholom (ur. 1779 w Brodach, zm. 1885 w Bełzie) – pierwszy rabin w Bełzie, założyciel dynastii cadyków bełskich, stanowiącej centrum chasydyzmu galicyjskiego[1].
Urodził się w Brodach w 1779 roku. Jego ojcem był rabin Eleazar Rokeach a matką Rivka Henna Ramraz. Po śmierci ojca, Szolem w wieku 11 lat został wysłany do brata matki, rabina Yissachara Dov Ramraz, rabina Sokala. W późniejszym czasie poślubił jego córkę Malkę. W Sokalu pozostawał pod wpływem Szlomo (Flama) rabina Sokala (znanego również jako Szlomo Lutzker)[2] sekretarza rabina Dov Ber z Wielkiego Międzyrzecza, następcy Baala Szem Towa, założyciela chasydyzmu. Uczeń wybitnych cadyków: Jakuba Izaaka Horowitza z Lublina, Uriego ze Strzelisk, Abrahama Joszuy Heszela z Opatowa i magida Izraela Icchaka Hofsteina z Kozienic. Po objęciu urzędu rabina bełskiego (1815) skupił wokół siebie grono uczniów, tzw. joszewim, których utrzymywał. W odróżnieniu od innych szkół chasydzkich jego uczniowie mieli poświęcić się intensywnym studiom nad Talmudem.
W 1817 r. został wybrany rabinem w Bełzie. Zainicjował budowę czteropiętrowej synagogi w Bełzie, którą otwarto w 1843 roku. Miała ona 5000 miejsc.
W poglądach religijnych był bardzo radykalny, od swoich wyznawców żądał pełnego ekskluzywizmu wobec nieżydowskiego świata, w życiu codziennym nie wymagał jednak ascezy. Przypisywano mu zdolności uzdrowicielskie. W 1910 roku ukazał się zbiór dotyczących go opowieści Dower Szalom[3].
Skomponował kilka pieśni – większość śpiewanych do dziś przez chasydów z Bełza, w tym jedną do „Tzura Mishelo”, śpiewaną podczas trzeciego rytualnego posiłku w szabat.