Taśma filmowa 16 mm

W tym artykule poruszony zostanie temat Taśma filmowa 16 mm, który wzbudził duże zainteresowanie w różnych obszarach. Taśma filmowa 16 mm został przeanalizowany z różnych perspektyw, wywołując różne debaty i sprzeczne opinie. Na przestrzeni historii Taśma filmowa 16 mm odgrywał istotną rolę w różnych kontekstach, co doprowadziło do jego dogłębnych badań. W tym artykule staramy się przedstawić globalną i zaktualizowaną wizję Taśma filmowa 16 mm, odnosząc się do jej początków, ewolucji i dzisiejszego wpływu. Poprzez szczegółową i rygorystyczną analizę będziemy starali się zapewnić czytelnikowi pełniejsze zrozumienie Taśma filmowa 16 mm i jego znaczenia we współczesnym społeczeństwie.

Taśma filmowa 16 mm – rodzaj nośnika zdjęć o szerokości 16 mm.

16 mm
Klatka filmowa, kolorowa Kodak Kodachrome 16 mm przedstawiająca plac Piłsudskiego w Warszawie w sierpniu 1939
Klatka filmowa, kolorowa Kodak Kodachrome 16 mm przedstawiająca pomnik Feldherrnhalle w Monachium po zdobyciu miasta przez Amerykanów w 1945

Taśma pierwotnie perforowana dwustronnie (niema), o odstępach pomiędzy kolejnymi otworami około 1 cm, później z perforacją jednostronną (Super 16 mm). Ramka kolejnego kadru umieszczona jest dokładnie w połowie każdego wyciętego otworu perforacyjnego. Po drugiej stronie zaś umieszczona jest ścieżka dźwiękowa (zapis optyczny dźwięku jak w taśmie 35 mm).

Taśma mogła być też obustronnie perforowana. Była stosowana przez profesjonalistów do kręcenia kolorowych filmów dokumentalnych już od 1935. Była używana m.in. w dokumencie z podróży Elli Maillart po Iraku i Afganistanie w latach 1939–1940[1][2], oraz podczas zbrojnego wyzwolenia Europy przez Amerykanów z okupacji niemieckiej podczas II wojny światowej (reżyser George Stevens)[3]. Później używana przez stacje telewizyjne do celów reporterskich, do końca lat 70. XX wieku (do przejścia studiów TV na system U-Matic). Taśma taka zbudowana jest na podłożu palnym (nitro) bądź niepalnym (aceto). Zmiana rodzaju podłoża została wymuszona z przyczyn technicznych – częste pożary projektorów, zwłaszcza w kinach wiejskich w okresie 1945–1960.

Taśma była dzielona na akty o długości 60 mb – mała rolka i 100 mb – rolka jednoaktowa.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ [Recherche] Ella Maillart - Événements - 06 févr. 2005 [Dans le cadre de Cinéastes voyageuses des années 20-60] , Centre Pompidou, 6 lutego 2005 (fr.).
  2. ↑ Olivia Snaije, The land that time forgot, „The Guardian”, 10 października 2001, ISSN 0261-3077 (ang.).
  3. ↑ Maureen Callahan, Retrospective American Dreamer, „New York Magazine”, New York Media, LLC, 23 września 1996, s. 114 (ang.).

Linki zewnętrzne