Tadeusz Pelc

W dzisiejszym świecie Tadeusz Pelc stał się istotną kwestią, która znacząco wpływa na różne obszary społeczeństwa. Wraz ze wzrostem globalizacji i wzajemnymi powiązaniami między kulturami, Tadeusz Pelc zyskuje coraz większe znaczenie, generując debaty i refleksje wykraczające poza granice i dyscypliny. W tym artykule zbadamy różne aspekty Tadeusz Pelc, analizując jego wpływ dzisiaj i zastanawiając się nad jego wpływem w przyszłości. Z szerokiej i interdyscyplinarnej perspektywy zagłębimy się w historyczne, społeczne, polityczne i kulturowe aspekty Tadeusz Pelc, aby zrozumieć jego złożoność i konsekwencje dla współczesnego świata.

Tadeusz Pelc
Data i miejsce urodzenia

22 grudnia 1924
Starogard Gdański

Data śmierci

3 czerwca 2008

Zawód

aktor teatralny i filmowy, choreograf

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”

Tadeusz Pelc (ur. 22 grudnia 1924 w Starogardzie Gdańskim[1], zm. 3 grudnia 2008 w Toruniu[2]) – polski aktor teatralny i filmowy, choreograf.

Życiorys

Jako harcerz walczył w kampanii wrześniowej. W 1942 roku został zesłany na roboty przymusowe do Niemiec. Do Polski wrócił w 1947 roku, dwa lata później zdał maturę w Tczewie. Po ukończeniu szkoły średniej studiował w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi na Wydziale Aktorskim, w Konserwatorium na Wydziale Wokalnym, w Szkole Baletowej i dwuletniej Wyższej Szkole dla Reżyserów Teatrów Ochotniczych i Widowiskowych. Studia ukończył w 1953 roku[1].

Po uzyskaniu dyplomów pracował w Teatrze Ziemi Pomorskiej w Toruniu (później przemianowanym na Teatr im. Wilama Horzycy) na stanowisko aktora (1953–1961) oraz choreografa (1958–1959)[2]. Grał zarówno role dramatyczne (np. Król Jan Kazimierz w Mazepie, Błazen w Horsztyńskim) jak i komediowe (np. Alfons Fikalski w Domu otwartym, Doktor Gajus w Wesołych kumoszkach z Windsoru)[1]. Ponadto grał w filmach fabularnych (Miasto nieujarzmione, Młodość Chopina, Przygoda na Mariensztacie, Sprawa do załatwienia)[1] oraz brał udział w słuchowiskach radiowych[2].

Otrzymał m.in. nagrodę Ministra Kultury i Sztuki (1969), Złoty Krzyż Zasługi (1970), Złotą Odznakę Związku Młodzieży Polskiej (1970), Nagrodę II Stopnia Ministerstwa Oświaty i Wychowania (1973), Medal Kopernikański (1973), odznakę „Zasłużony Działacz Kultury” (1978), Nagrodę II Stopnia Ministerstwa Oświaty i Wychowania (1979)[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Tadeusz Pelc nie żyje. encyklopediateatru.pl. .
  2. ↑ a b c Tadeusz Pelc, Encyklopedia teatru polskiego (osoby) .