Tal Farlow

W dzisiejszym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Tal Farlow. Temat ten jest przedmiotem badań i zainteresowań od lat i nie ma w tym nic dziwnego. Tal Farlow przykuł uwagę naukowców, badaczy, hobbystów i ciekawskich. W całej historii Tal Farlow odgrywał kluczową rolę w różnych aspektach życia codziennego, kultury, technologii i ogólnie społeczeństwa. W tym artykule zbadamy różne aspekty Tal Farlow, od jego pochodzenia po wpływ na dzisiejszy świat. Jesteśmy pewni, że pod koniec tej lektury będziesz miał szersze i bogatsze zrozumienie Tal Farlow. Przygotuj się na podróż pełną odkryć i nauki!

Tal Farlow
Ilustracja
Imię i nazwisko

Talmage Holt Farlow

Pseudonim

„Octopus”

Data i miejsce urodzenia

7 czerwca 1921
Greensboro

Data i miejsce śmierci

25 lipca 1998
Nowy Jork

Instrumenty

gitara

Gatunki

jazz (bebop, cool)

Zawód

muzyk, malarz szyldów, znaków i napisów reklamowych

Wydawnictwo

Norgran, Verve, Concord

Powiązania

Red Norvo, Artie Shaw

Instrument
Gibson ES-350
Multimedia w Wikimedia Commons
Tal Farlow, 1980
Prototyp gitary Gibson Barney Kessel Custom wykonany dla Tala Farlowa

Talmage Holt Farlow, ps. „Octopus” (ur. 7 czerwca 1921 w Greensboro, zm. 25 lipca 1998 w Nowym Jorku)[1] – amerykański gitarzysta jazzowy oraz malarz szyldów, znaków i napisów reklamowych.

Życiorys

Wychowywał się w muzykalnej rodzinie w Karolinie Północnej. Jego ojciec grał na kilku instrumentach strunowych[2]. Natomiast matka i siostra grały na fortepianie[2]. Siostra została pianistką klasyczną. Uczył się zawodu malarza szyldów, którego nie porzucił podczas kariery muzycznej[2].

Pracując jako szyldziarz, słuchał w radiu takich wykonawców jak Bix Beiderbecke, Louis Armstrong i Eddie Lang, oraz najpopularniejszych wówczas orkiestr jazzowych, prowadzonych przez Artiego Shawa, Jimmy’ego i Tommy’ego Dorseyów, oraz Benny’ego Goodmana. Właśnie wtedy usłyszał grającego u Goodmana na gitarze elektrycznej Charliego Christiana i zaczął kopiować jego solówki. Sam sięgnął po gitarę niewiele wcześniej, mając już dwadzieścia jeden lat[1]. Uczył się tworzenia akordów do melodii na mandolinie nastrojonej jak ukulele. Dzięki temu wypracował specyficzną technikę gry, którą zastosował na gitarze. Ponadto grę ułatwiały mu wielkie dłonie o bardzo sprawnych palcach, za sprawą których zyskał przydomek: „Ośmiornica” („Octopuss”)[1][3]. Po roku grał już na gitarze zawodowo.

W 1948 rozpoczął karierę w triu pianistki Margie Hyams[1]. Następnie, w latach 1949–1953 grał z wibrafonistą Redem Norvo i jego triem, którego członkiem był początkowo kontrabasista Charles Mingus. Współpraca z The Red Norvo Trio przyniosła mu sławę w świecie jazzu. Jego olbrzymie dłonie i umiejętność grania w zawrotnych tempach łagodnie brzmiących fraz uczyniły go jednym z najlepszych gitarzystów tamtej epoki[1].

Mieszkał wtedy w Nowym Jorku w kamienicy przy West 93rd Street[2]. Jego współlokatorami byli gitarzyści Jimmy Raney i Sal Salvador. Do częstych gości należeli Johnny Smith i John Collins, którzy pragnęli uczestniczyć w często organizowanych gitarowych jam sessions. Ponadto od czasu do czasu pomieszkiwali tam saksofonista Phil Woods i perkusista Joe Morello[2].

W 1953 po półrocznej pracy w grupie Artie Shaw and the Gramercy Five założył trio, w którym grali także kontrabasista Vinnie Burke oraz pianista i wibrafonista Eddie Costa. W 1954 redakcja prestiżowego miesięcznika jazzowego „DownBeat” przyznała mu Nagrodę Nowej Gwiazdy (The New Star Award)[2]. Dwa lata później zajął pierwsze miejsce w kategorii „Gitara” w dorocznym plebiscycie krytyków ww. czasopisma[2].

W 1958 ożenił się i osiadł w gminie Sea Bright w stanie New Jersey. Powrócił do pracy szyldziarza. Dużo czytał, pływał łódką i sporadycznie grywał w lokalnych klubach. Mimo, że był wirtuozem gitary, do swojej pracy muzyka podchodził bez entuzjazmu[3]. W latach 1960–1975 nagrał tylko jedną płytę jako lider[1]. W 1962 firma Gibson Guitar Corporation wyprodukowała przy jego udziale gitarę „Tal Farlow”, należącą do prestiżowej serii Artist Model[4]. Sam używał głównie modelu ES-350.

W 1976 znów podjął aktywną pracę na scenie i w studiu nagraniowym. Nagrał szereg płyt dla wytwórni Concord Jazz. W 1981 reżyser Lorenzo DeStefano zaprezentował poświęcony mu film dokumentalny pt. Talmage Farlow[5]. W końcu tej dekady po raz kolejny wycofał się z aktywnego życia muzycznego.

Zmarł na raka przełyku w Memorial Sloan-Kettering Cancer Center na Manhattanie w Nowym Jorku[4]. Miał 77 lat. Został skremowany, a jego prochy przekazano rodzinie lub komuś z przyjaciół[6]. Pozostawił żonę – Michele Hyk–Farlow.

Wybrana dyskografia

Jako lider lub współlider

  • 1954
    • The Tal Farlow Album (Norgran)
    • The Artistry of Tal Farlow (Norgran)
    • The Tal Farlow Quartet (Blue Note)
    • Autumn in New York (Verve)
  • 1955
  • 1957
    • The Swinging Guitar of Tal Farlow (Norgran)
    • Tal (Verve)
  • 1958 This is Tal Farlow (Verve)
  • 1959 The Guitar Artistry of Tal Farlow (Verve)
  • 1960 Tal Farlow Plays the Music of Harold Arlen (Verve)
  • 1970 The Return Of Tal Farlow/1969 (Prestige)
  • 1974 Guitar Player (Prestige) – 2 LP, kompilacja
  • 1975 Tal Farlow – Fuerst Set – Eddie Costa–Vinnie Burke–Gene Williams (Xanadu Records)
  • 1977
    • Second Set (Xanadu)
    • Trinity (CBS/Sony)
    • A Sign of the Times (Concord)
  • 1978 Tal Farlow ’78 (Concord)
  • 1981
    • On Stage – Tal Farlow–Hank Jones–Red Norvo–Ray Brown–Jake Hanna (Concord)
    • Chromatic Palette (Concord)
  • 1983 Cookin’ on all Burners (Concord)
  • 1984 Tal Farlow – Poppin’ and Burnin’ (Verve) – 2 LP, kompilacja
  • 1985 The Legendary Tal Farlow (Concord)
  • 1987 All Strings Attached – Tal Farlow–John Abercrombie–Larry Carlton–Larry Coryell–John Scofield–John Patitucci–Billy Hart (Verve)
  • 1993 Tal Farlow–Philippe Petit – Standard Recitals (FD Music)
  • 1995 Tal Farlow – Jazz Masters 41 (Verve) – CD, kompilacja
  • 1997 Tal Farlow & Lenny Breau – Chance Meeting (True North – ścieżka dźwiękowa filmu Talmage Farlow
  • 2001 Tal Farlow's Finest Hour (Verve)
  • 2002 Tal’s Blues (Past Perfect Silver Line) – CD, kompilacja
  • 2004 The Complete Verve Tal Farlow Sessions (Mosaic Records) – 7 CD

Jako sideman

Z Sonnym Crissem
  • 1967 Up, Up and Away (Prestige)
Z Gilem Mellé
  • 1953 Gil Mellé Quintet With Urbie Green And Tal Farlow – Volume 2
Z Redem Norvo
  • 1956 Move! – The Red Norvo Trio (Savoy)
Z różnymi wykonawcami
  • 1956 Metronome All-Stars 1956 (Clef)
  • 1970 Great Guitars of Jazz (MGM Records)
  • 1994 Project G-5 – A Tribute to Wes Montgomery (Verve)

Zestawienie wg dat wydania płyt

Upamiętnienie

W 2014 nakładem francuskiego wydawnictwa Paris Jazz Corner Edition ukazała się jego dwujęzyczna biografia pt. Tal Farlow - Un accord parfait – A Life in Jazz Guitar (ISBN 978-2954962603). Jej autorami są Jean-Luc Katchoura oraz Michele Farlow, żona artysty.

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Tal Farlow. allmusic.com. . (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g Tal Farlow. AllAboutJazz. . (ang.).
  3. ↑ a b Tal Farlow – The Reluctant Virtuoso. Geezer Music Club. . (ang.).
  4. ↑ a b Tal Farlow. Fandom. . (ang.).
  5. ↑ Talmage Farlow w bazie IMDb (ang.)
  6. ↑ Tal Farlow. Find a Grave. . (ang.).

Bibliografia

Linki zewnętrzne