Teofil Merunowicz

W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Teofil Merunowicz. Zbadamy jego pochodzenie, znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie i wpływ na różne aspekty codziennego życia. Z perspektywy historycznej po dzisiejszą ewolucję Teofil Merunowicz był przedmiotem badań i debat, wywołując ogromne zainteresowanie wśród naukowców, miłośników tego tematu i ogólnie społeczeństwa. W tym artykule postaramy się rzucić światło na Teofil Merunowicz, zapewniając panoramiczny widok, który pozwoli czytelnikowi zrozumieć jego znaczenie i wpływ we współczesnym świecie.

Teofil Merunowicz
Ilustracja
Teofil Merunowicz (przed 1913)
Data i miejsce urodzenia

1846
Lwów

Data i miejsce śmierci

11 grudnia 1919
Lwów

Miejsce spoczynku

Cmentarz Łyczakowski we Lwowie

Zawód, zajęcie

dziennikarz

Narodowość

polska

Alma Mater

Uniwersytet Lwowski (studia nie ukończył)

Wyznanie

greckokatolickie

Małżeństwo

Wiktoria Merunowiczówna, Adolfiną z Morwiców

Dzieci

Marian, Jan, Maria (Krukowska)

Multimedia w Wikimedia Commons

Teofil Merunowicz (ur. 1846 we Lwowie, zm. 11 grudnia 1919 tamże) – poseł do Sejmu Krajowego Galicji V, VI, VII, VIII i IX kadencji (1882–1913), sekretarz rady powiatowej we Lwowie, dziennikarz. Był również w latach 1897–1907 posłem do austriackiej Rady Państwa. Pierwszy prezes Towarzystwa Dziennikarzy Polskich i pierwszy prezes Towarzystwa Związku urzędników Rad powiatowych w Galicji.

Życiorys

Urodził się w ruskiej rodzinie wyznania greckokatolickiego (obrządek zachował do końca życia). W wieku 17 lat wziął udział w powstaniu styczniowym, 2 lipca 1863 został ranny pod Radziwiłłowem (3 września pod Panasówką)[1], za co został aresztowany i skazany na trzy miesiące pobytu w austriackiej twierdzy Kufstein. W latach 1874–1875 był redaktorem naczelnym dziennika „Ojczyzna”[2]. W latach 1871–1879 był redaktorem solidarystycznego dwutygodnika dla wsi „Zgoda”[1], od 1893 – przewodniczącym Towarzystwa Dziennikarzy Polskich we Lwowie[3]. Przez 40 lat był dziennikarzem „Gazety Narodowej”[4]. Początkowo reprezentował poglądy demokratyczne, a później zbliżył się do obozu Podolaków[5]. Zwalczał ruch syjonistyczny i próby polsko-ukraińskiego porozumienia[3]. Był propagatorem braterstwa polsko-ruskiego. W parlamencie był jednym z czołowych polityków klubu tzw. demokratów bezprzymiotnikowych[5]. Sprawował także urząd wiceprezydenta Lwowa[5]. Autor książki pt. Wewnętrzne sprawy Galicy (wyd. Lwów 1876). Podczas inwazji rosyjskiej opublikował[4] artykuł Rola Polaków w Wiedniu, ogłoszony w listopadzie 1914 w „Dzienniku Polskim”, wskutek czego po uwolnieniu Lwowa w 1915 został przez władzę austriackie postawiony przed sąd wojskowy i więziony na jeden rok za «zdradę stanu»[6], co podkopało bardzo jego zdrowie. Zmarł 11 grudnia 1919 w 75 roku życia[4] we Lwowie[7]. Obrzęd pogrzebowy był zaplanowany w sobotę 13 grudnia o godz. 2 po południu z domu żałoby przy ul. Kochanowskiego na Cmentarzu Łyczakowskim[4], gdzie Teofil Merunowicz został pochowany[7].

Życie prywatne

Był bratem Był bratem Józefa[8]. Miał córkę Marię, żonę urzędnika Galicyjskiego banku ziemskiego w Łańcucie (zm. 1912)[9].

Przypisy

  1. ↑ a b Zdrada, s. 455.
  2. ↑ Aleksander (1882-1931) Wyd. Skrzyński, Teofil (1846-1919) Red Merunowicz, Ojczyzna. Dziennik polityczny, ekonomiczny i literacki. R. 1, nr 9 (9 stycznia 1875), , 1874 .
  3. ↑ a b Merunowicz Teofil, Encyklopedia PWN , Wydawnictwo Naukowe PWN .
  4. ↑ a b c d † Teofil Merunowicz. „Kurier Lwowski”. 339, s. 4, 13 grudnia 1919.
  5. ↑ a b c Jan Stapiński (oprac. Janusz Albin, Józef Ryszard Szaflik): Listy Jana Stapińskiego z lat 1895–1928. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1977, s. 53.
  6. ↑ Zdrada, s. 456.
  7. ↑ a b Zdrada, s. 457.
  8. ↑ Zgon wybitnego lekarza. „Nowości Illustrowane”. Nr 16, s. 7, 20 kwietnia 1912. 
  9. ↑ Z żałobnej karty. „Kurjer Lwowski”. 439, s. 5, 24 września 1912.

Bibliografia

Linki zewnętrzne