W tym artykule zajmiemy się tematem Teresa Byszewska i zbadamy jego wiele aspektów. Teresa Byszewska to temat, który w ostatnich latach przyciągnął uwagę wielu osób, wywołując debatę, zainteresowanie i refleksję w różnych obszarach. Od wpływu na społeczeństwo po znaczenie w środowisku akademickim, Teresa Byszewska zachęca nas do refleksji nad jego znaczeniem i zanurzenia się w jego złożoności. W tym artykule przeanalizujemy różne perspektywy i podejścia związane z Teresa Byszewska, aby zrozumieć jego zasięg i wpływ na nasze codzienne życie.
Pełne imię i nazwisko |
Teresa Sapetto z Byszewskich |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data śmierci | |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie |
plastyczka, ilustratorka, plakacistka, graficzka |
Alma Mater | |
Małżeństwo |
1. Jan Lenica (1955–1966) |
Teresa Byszewska,, właśc. Teresa Sapetto z Byszewskich[1] (ur. 6 lipca 1929 w Warszawie, zm. 25 października 2018[2]) – polska artystka plastyczka, ilustratorka, plakacistka, graficzka, twórczyni kolaży i obrazów szytych z tkanin i koronek.
W latach 1950–1955 studiowała na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni Henryka Tomaszewskiego, a następnie Józefa Mroszczaka, u którego obroniła dyplom w 1956 roku[3]. Początkowo projektowała plakaty i ilustracje dla dzieci oraz współpracowała z Janem Lenicą przy tworzeniu filmów animowanych[4]. W latach 50. wykonała kilka plakatów filmowych (Niepotrzebny, Film bez tytułu, Siostry, Widmo, Monsieur Ripois)[5][6]. Następnie zajęła się tworzeniem oryginalnych obrazów szytych z jedwabiu, pasmanterii i koronek[6]. Tą techniką tworzyła portrety kobiet, obrazy zwierząt oraz pejzaże[4]. Oryginalność tych prac przyniosła jej szereg wystaw, uwagę krytyki i międzynarodowe uznanie[7]. W latach 80. zwraca się w stronę rysunku, nie rezygnując jednak z szycia. Zaczyna także eksperymentować z grafiką – wykonuje całe serie frotaży (z fr. frottage), w których poszczególne motywy najpierw wyszywa na płótnie, a następnie odbija poprzez pocieranie ołówkiem przyłożonego do faktury materiału specjalnego cienkiego papieru[potrzebny przypis].
Prace artystki prezentowane były podczas ponad 20 wystaw indywidualnych, krajowych (m.in. w Poznaniu, Warszawie, Wrocławiu) i zagranicznych (m.in. w Barcelonie, Londynie, Monachium, Paryżu, Tokio, Zurychu). Dzieła jej autorstwa można znaleźć w zbiorach w Museum für Gestaltung w Zurychu, Muzeum Narodowego w Poznaniu, Privinciaa Museum w s-Hertogenbosch, Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, jak również w wielu kolekcjach prywatnych[7].
Mieszkała w Paryżu i Warszawie[7]. Żona artysty Jana Lenicy w latach 1955–1966[8]. Pochowana na cmentarzu Bródnowskim (Kw. 30I-I-22)[9].