W dzisiejszym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Thunder Horse PDQ. Niezależnie od tego, czy jesteś ekspertem w danej dziedzinie, czy dopiero zaczynasz ją odkrywać, w tym artykule każdy znajdzie coś dla siebie. Zbadamy najważniejsze aspekty Thunder Horse PDQ, od jego historii po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Dodatkowo omówimy najnowsze trendy i odkrycia związane z Thunder Horse PDQ, a także opinie ekspertów w tej dziedzinie. Przygotuj się na fascynującą podróż przez Thunder Horse PDQ i odkryj wszystko, co ten motyw ma do zaoferowania. Nie przegap tego!
![]() | |
Armator |
British Petroleum, ExxonMobil |
---|---|
Dane podstawowe | |
Typ | |
Historia | |
Data wodowania |
2005 |
Data oddania do eksploatacji |
2008[1] |
Dane techniczne | |
Liczebność załogi |
298[1] |
Długość całkowita (L) |
136 m[1] |
Szerokość (B) |
112 m[1] |
Thunder Horse PDQ[a] – największa na świecie półzanurzalna platforma wydobywcza, typu GVA 40000, usytuowana w Zatoce Meksykańskiej, 240 kilometrów na południowy wschód od Nowego Orleanu. Działa na polu naftowym Thunder Horse, w miejscu, w którym głębokość osiąga 1840 metrów[2][3].
Koszt konstrukcji wyniósł około miliarda dolarów amerykańskich[4]. Przewidywany okres pracy to 25 lat, podczas których ma wydobyć miliard baryłek ropy naftowej. Jest zdolna do przetwarzania 5,7 milionów metrów sześciennych gazu i 40 tysięcy metrów sześciennych ropy na dobę[5]. Właścicielami Thunder Horse są British Petroleum (75% udziałów, firma zarządza platformą) oraz ExxonMobil (25%).
Kadłub został skonstruowany przez Daewoo Shipbuilding & Marine Engineering w Korei Południowej. W 2004 r. został dostarczony przez transportowiec półzanurzalny Blue Marlin do wykończenia w Corpus Christi w Teksasie[6].
W lipcu 2005 r. załoga została ewakuowana przed huraganem Dennis. Po jego przejściu platforma była w złym stanie – zespoły inspekcyjne nie znalazły uszkodzeń kadłuba, lecz mimo to nabierała wody. Winna była niewłaściwie podłączona 6-calowa rura, która umożliwiła swobodny przepływ wody pomiędzy kilkoma zbiornikami balastowymi. To zapoczątkowało łańcuch wydarzeń, których skutkiem było przewrócenie się platformy[7]. To wydarzenie przyśpieszyło wzrost cen ropy z powodu spekulacji na temat wyczerpywania się jej zapasów[potrzebny przypis]. Wypadek uniemożliwił planowane oddanie platformy do eksploatacji w 2005 r.[8], jednak została ona naprawiona i rozpoczęła pracę trzy lata później, w 2008 r.[1]