Tolerancja centralna

W tym artykule szczegółowo zbadamy wpływ i znaczenie Tolerancja centralna we współczesnym społeczeństwie. Tolerancja centralna jest tematem zainteresowania i debaty od dziesięcioleci, a jego wpływ rozciąga się na wiele dziedzin, od polityki i ekonomii po kulturę i technologię. Poprzez dogłębną analizę sprawdzimy, jak Tolerancja centralna ukształtował nasze postrzeganie, zachowania i relacje w dzisiejszym świecie. Dodatkowo zajmiemy się implikacjami i wyzwaniami, jakie Tolerancja centralna stwarza dla przyszłości oraz tym, w jaki sposób jego ewolucja będzie nadal kształtować bieg ludzkości.

Tolerancja centralna (zwana także tolerancją pierwotną) – zachodzi w centralnych narządach limfatycznych: w grasicy (dotyczy limfocytów T) i w szpiku kostnym oraz w wątrobie płodowej (dotyczy limfocytów B). Proces ten umożliwia usunięcie limfocytów mogących zaszkodzić komórkom organizmu oraz przystosowanie limfocytów do pełnienia przez nie funkcji poprzez wyrobienie zależności od auto-MHC, co skutkuje powstaniem tolerancji immunologicznej dla komórek organizmu[1].

Los limfocytów

Losy progenitorowych komórek limfoidalnych określają receptory Notch.

  • delecja Notch 1 - blokada rozwoju limfocytów T i prowadzi do ektopii miejsca rozwoju limfocytów B do grasicy
  • ekspresja Notch 1 - prowadzi do rozwoju limfocytów T z progenitorowych komórek limfoidalnych[1]

Selekcja limfocytów T

Edukacja limfocytów T

Nim limfocyty opuszczą grasicę ulegają bardzo rygorystycznej edukacji. Polega ona najpierw na selekcji pozytywnej, następnie negatywnej.

  • selekcja pozytywna - polega ona na selekcji limfocytów T, które mają przeżyć i zostaną przeznaczone do stworzenia konkretnej linii komórkowej, wykazują one umiarkowane powinowactwo do receptorów klasy MHC
  • selekcja negatywna - dochodzi do śmierci limfocytów T autoreaktywnych, czyli takich o wysokim powinowactwie do cząsteczek klasy MHC

Miejsce selekcji limfocytów T

Niedojrzałe limfocyty znajdują się w części korowej. W części zewnętrznej tej kory znajdują się limfocyty niedojrzałe (zdolne do proliferacji), natomiast głębiej usytuowane są limfocyty dojrzalsze, prawdopodobnie ulegające tu selekcji pozytywnej.

Indukcja śmierci limfocytów T

Zachodzi według mechanizmów:

  • programowanej śmierci komórki (PCD) - gdy antygen limfocytu ulega eliminacji np. w wypadku ustępowania zakażenia. Usunięcie antygenów w tym wypadku pozbawia komórki bodźca umożliwiającego przeżycie, w tym także czynników wzrostu, co powoduje uwolnienie z mitochondriów cytochromu c, który po połączeniu z czynnikiem aktywującym apoptozę 1 prowadzi do aktywacji kaspaz. Skutkuje to apoptozą komórki.
  • śmierci komórki indukowanej aktywacją (AICD) - zachodzi gdy komórki są stale aktywowane antygenem, proces zachodzi poprzez receptory czynnika martwicy nowotworów (TNFR), z których najważniejszy jest Fas. Może dojść do uśmiercenia limfocytu przez inny limfocyt poprzez uwolnienie rozpuszczalnego FasL.

Wymienione mechanizmy pełnią funkcję kontroli immunologicznej i są niezbędne do utrzymania homeostazy immunologicznej[1].

Selekcja limfocytów B

Śmierć limfocytów B

Zachodzi na drodze apoptozy, gdy są one autoreaktywne.

Miejsce eliminacji limfocytów B

Miejscem usuwania autoreaktywnych limfocytów B jest śledziona. Proces zachodzi na drodze selekcji negatywnej podobnie jak w przypadku limfocytów T[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d Tolerancja immunologiczna (19), David K Male, Jan Żeromski, Ewa Bernatowska, Immunologia, wyd. 2, Wrocław: Elsevier Urban & Partner, , s. 345-362, ISBN 978-83-7609-025-2, OCLC 836530487 .