Tom Harrell

W tym artykule temat Tom Harrell zostanie omówiony z różnych perspektyw, w celu zagłębienia się w jego znaczenie i znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Tom Harrell jest przedmiotem zainteresowania i debaty w różnych obszarach wiedzy, a jego wpływ jest odczuwalny w różnych aspektach życia codziennego. W całym artykule zostaną przeanalizowane różne badania i zeznania, które rzucą światło na Tom Harrell, zapewniając czytelnikowi szersze i bardziej szczegółowe zrozumienie tego tematu. Ponadto przeanalizowane zostaną różne podejścia i opinie na temat Tom Harrell, aby wzbogacić panoramę i przedstawić globalną wizję jego zakresu i wpływu.

Tom Harrell
Ilustracja
Tom Harrell, 1978
Data i miejsce urodzenia

16 czerwca 1946
Urbana, Illinois

Instrumenty

trąbka

Gatunki

jazz

Aktywność

od 1969

Wydawnictwo

Pinnacle, Blackhawk, Criss Cross, SteepleChase, Contemporary Records, Chesky, RCA Records

Współpracownicy
band Woody’ego Hermana (1970–1971), Aztec (1972), Horace Silver Quintet (1973–1977), Sam Jones big band, Lee Konitz Nonet (1979–1981), George Russellem, Mel Lewis Orchestra (1981), Charlie Haden’s Liberation Orchestra, od 1989 kieruje własnymi zespołami – najczęściej kwintetami, lecz także niekiedy big bandami
Strona internetowa
Tom Harrell (2017)

Tom Harrell (ur. 16 czerwca 1946 w Urbanie, Illinois[1]) – amerykański trębacz i kompozytor jazzowy.

Naukę gry na trąbce rozpoczął w wieku ośmiu lat. Wkrótce przeprowadził się do San Francisco Bay Area, gdzie w wieku 13 lat związał się z miejscowym zespołem. W 1969 ukończył kompozycję na Stanford University i wstąpił do Stan Kenton’s Orchestra z którą występował i nagrywał do roku 1969. Po opuszczeniu Kentona grał z bandem Woody’ego Hermana (1970–1971), Azteca (1972), Horace Silver Quintet (1973–1977), Sam Jones big band, Lee Konitz Nonet (1979–1981), George Russellem, Mel Lewis Orchestra (1981) i z Charlie Haden’s Liberation Orchestra. Nagrywał z takimi muzykami jak: Bill Evans, Dizzy Gillespie, Ronnie Cuber, Bob Brookmeyer, Lionel Hampton, Bob Berg, Bobby Shew i wieloma innymi. W latach 1983–1989 był najważniejszym członkiem Phil Woods Quintet z którym koncertował na całym świecie, a także zrealizował wiele nagrań.

Od 1989 kieruje własnymi zespołami – najczęściej kwintetami, lecz także niekiedy big bandami. Pojawia się we wszystkich ważniejszych klubach jazzowych i na festiwalach oraz nagrywa pod własnym nazwiskiem dla takich wytwórni jak: Pinnacle, Blackhawk, Criss Cross, SteepleChase, Contemporary Records, Chesky, and RCA.

Cierpi na schizofrenię paranoidalną.

Dyskografia

  • Visions (1987)
  • Stories (1988)
  • Form (1990)
  • Passages (1991)
  • Upswing (1993)
  • Labyrinth (1996)
  • Time’s Mirror (1999)
  • Paradise (2001)

Nagrody i wyróżnienia

  • Entertainment Weekly (najlepszy album jazzowy roku)
  • Nominacja do nagrody Grammy (za album Time’s Mirror)

Przypisy

  1. ↑ Ian Carr, Digby Fairweather, Brian Priestley: The rough guide to jazz. Rough Guides, 2004, s. 338. ISBN 978-1-84353-256-9.

Linki zewnętrzne