Turakowate
W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Turakowate, który przykuł uwagę wielu osób. W miarę zagłębiania się w tę analizę zbadamy różne aspekty Turakowate, od jego początków po wpływ na dzisiejszy świat. Przeanalizujemy także różne perspektywy istniejące wokół Turakowate, zapewniając zrównoważony i pełny obraz tego tematu. Dodatkowo sprawdzimy, jak Turakowate ewoluował na przestrzeni czasu i jak wpłynął na różne obszary społeczeństwa. Ostatecznie ten artykuł ma na celu przedstawienie szerokiego przeglądu Turakowate i zapewnienie czytelnikom głębszego i solidniejszego zrozumienia tego fascynującego tematu.
| Musophagidae[1] | |||
| Lesson, 1828 | |||
 Przedstawiciel rodziny – turak fioletowy (Tauraco violaceus) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina |
turakowate | ||
| Podrodziny | |||
| |||
Turakowate[2] (Musophagidae) – rodzina ptaków z rzędu turakowych (Musophagiformes). Występują wyłącznie w Afryce Subsaharyjskiej[3]. Żyją w lasach i na sawannach. Nie są dobrymi lotnikami, za to dobrze biegają i wspinają się po drzewach. Są łatwo rozpoznawalne dzięki charakterystycznym czubom na głowie.
Biologia
Wymiary
Większość gatunków mierzy 40–45 cm i waży około 300 gramów. Jedynie szyszak (czyli turak olbrzymi) jest wyraźnie większy – mierzy nawet 70–75 cm i waży nieraz powyżej 1 kg[4]. Mają dość krótkie, zaokrąglone skrzydła i długie ogony.
Biotop
Turaki prowadzą osiadły tryb życia. Pięć gatunków turaków (z podrodziny Criniferinae) o bardziej matowym, szarobrązowym upierzeniu zamieszkuje sawanny, pozostałe wolą bardziej lesiste środowisko. Wszystkie są jednak typowo nadrzewne. Ich donośne głosy przypominające szczekanie często są wykorzystywane przez ssaki roślinożerne jako ostrzeżenie przed drapieżnikami[5].
Pożywienie
Odżywiają się liśćmi, pąkami, kwiatami i owocami, w okresie lęgowym również drobnymi bezkręgowcami[5].
Rozmnażanie
Budują płytkie gniazda na drzewach, gdzie składają zwykle 1–3 jaja. Pisklęta wykluwają się pokryte gęstym puchem. Przebywają w gnieździe ok. 4 tygodni, ale często opuszczają je, zanim nauczą się latać, zręcznie wspinając się po drzewach[4].
Cechy szczególne
Upierzenie
Ptaki należące do tej rodziny są zwykle bardzo kolorowo ubarwione, często na niebiesko, zielono lub fioletowo. Kolory te zawdzięczają specjalnym barwnikom nieobecnym u innych ptaków ani nigdzie indziej w świecie zwierząt. Za zieleń u turaków odpowiedzialna jest turakowerdyna, a za kolor czerwonofioletowy i granatowy turacyna. Barwniki te czynią upierzenie turaków niepowtarzalnym w całej gromadzie ptaków, ponieważ np. kolor zielony u innych gatunków jest barwą strukturalną – wynika z załamywania się światła na strukturze piór, a nie z obecności związków chemicznych[4].
Budowa nóg
Cechą szczególną turaków jest ułożenie zewnętrznego, czwartego palca ich nóg. Jest on ustawiony pod kątem prostym w stosunku do osi nogi, co umożliwia jego skierowanie zarówno do przodu, jak i do tyłu (semizygodactylia)[5]. Cecha ta umożliwia zręczne czepianie się gałęzi, co jest związane z typowo nadrzewnym trybem życia tych ptaków.
Systematyka
Do rodziny należą następujące podrodziny[2]:
W dawniejszych klasyfikacjach rodzinę turakowatych (Musophagidae) zaliczano do rzędu kukułkowych (Cuculiformes) razem z kukułkowatymi (Cuculidae)[6], niekiedy także z hoacynami (Opisthocomidae)[7].
Kladogram (uproszczony) rodziny Musophagidae[8]:
| Musophagidae |
| ||||||||||||||||||||||||||||||
Przypisy
- ↑ Musophagidae, Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Musophagidae Lesson, 1828 - turakowate - Turacos (wersja: 2020-05-27). Kompletna lista ptaków świata . Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. .
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v11.2). . (ang.).
- ↑ a b c Pod red. Przemysława Busse: Mały słownik zoologiczny. Ptaki T.II. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 304. ISBN 83-214-0043-4.
- ↑ a b c S. Marchant: Turaki i kukułki (w:) Encyklopedia. Zwierzęta. Warszawa: Elipsa, 1999, s. 345. ISBN 83-85152-34-2.
- ↑ A. Wetmore. A classification for the birds of the world. „Smithsonian Miscellaneous Collections”. 139 (11), s. 1–37, 1960. (ang.).
- ↑ JM Hughes, AJ Baker. Phylogenetic relationships of the enigmatic hoatzin (Opisthocomus hoazin) resolved using mitochondrial and nuclear gene sequences. „Molecular Biology and Evolution”. 16 (9), s. 1300–1307, 1999. DOI: 10.1093/oxfordjournals.molbev.a026220. (ang.).
- ↑ J. Boyd III: Musophagidae: Turacos. Taxonomy in Flux Checklist 3.08 . John Boyd’s Home Page. . (ang.).
Linki zewnętrzne
- International Turaco Society (ang.)