W dzisiejszym świecie Tytus Zienkowicz pozostaje tematem ciągłego zainteresowania i debaty. Wraz z postępem technologii i globalizacją Tytus Zienkowicz zyskał niespotykane dotąd znaczenie we współczesnym społeczeństwie. Od wpływu na gospodarkę po wpływ na kulturę i politykę, Tytus Zienkowicz stał się fenomenem obejmującym wszystkie sfery współczesnego życia. W tym artykule zbadamy różne aspekty Tytus Zienkowicz oraz przeanalizujemy jego zasięg i wpływ na dzisiejszy świat.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
urzędnik |
Tytus Zienkowicz (ur. 3 stycznia 1835 w Tomaszowie Mazowieckim, zm. 6 stycznia 1888 we Lwowie[1]) – polski działacz niepodległościowy, członek stronnictwa czerwonych, powstaniec styczniowy, naczelnik Warszawy w czasie powstania.
Po ukończeniu wyższego gimnazjum gubernialnego w Radomiu i uzyskaniu matury w 1853 roku rozpoczął pracę w Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Duchownych w Warszawie. Po 10 latach nieprzerwanej pracy awansował do stanowiska Sekretarza Wydziału Przemysłu i Kunsztów. W tym czasie, jako wolny słuchacz, studiował prawo w Szkole Głównej Warszawskiej.
Był młodym kancelistą wydziałowym, gdy w styczniu 1863 roku Stefan Bobrowski powołał go na swojego pomocnika[2]. Po śmierci Bobrowskiego 12 kwietnia 1863 roku został wybrany tymczasowym naczelnikiem Warszawy, jednak nie został członkiem rządu[3]. Wydał kilka odezw, m.in. odezwę z 21 kwietnia zabraniającą nabywania od żołnierzy rosyjskich rzeczy pochodzących z rabunku (również po hebrajsku)[4]. Utracił władzę w maju w wyniku którejś ze zmian rządu. 12 czerwca ponownie został tymczasowym naczelnikiem miasta i sprawował ten urząd przez kolejnych kilka tygodni. Udał się do Lwowa, gdzie w zimie 1863 roku był naczelnikiem miasta[5]. Został tam uwięziony, jednak udało mu się zbiec z więzienia za granicę przy pomocy pań:Ludwiny Żerdzińskiej, Felicji Cieszkiewicz i Zofii Romanowicz[6].
W latach 1864–1870 pracował jako starszy urzędnik rachunkowy przy kolei lyońskiej w Paryżu. Od 15 marca 1871 roku pracował w galicyjskim Sejmie Krajowym we Lwowie, gdzie wkrótce został mianowany referentem funduszów gminnych do spraw serwitutowych i podatków krajowych. Od maja 1872 roku kierował referatem myt krajowych. Od 1873 roku pracował w Wydziale Krajowym, na co Sejm Krajowy wyraził zgodę specjalną uchwałą, ponieważ Zienkowicz nie miał formalnego wykształcenia prawniczego wymaganego na tym stanowisku[7].
Stefan Kieniewicz: Powstanie styczniowe. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983. ISBN 83-01-03652-4.