Ugo Foscolo

W dzisiejszym świecie Ugo Foscolo stał się tematem zainteresowania szerokiego spektrum społeczeństwa, ponieważ obejmuje aspekty mające wpływ na różne obszary codziennego życia. Od swojego znaczenia w historii po wpływ dzisiaj, Ugo Foscolo wzbudził zainteresowanie różnych sektorów, wywołując debaty i refleksje na temat jego implikacji i konsekwencji. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia do Ugo Foscolo, analizując jego znaczenie w bieżącym kontekście i jego znaczenie w różnych dyscyplinach.

Ugo Foscolo
Ilustracja
Imię i nazwisko

Niccolò Ugo Foscolo

Data i miejsce urodzenia

6 lutego 1778
Zakintos

Data i miejsce śmierci

10 września 1827
Chiswick

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons
Teksty w Wikiźródłach
Cytaty w Wikicytatach

Niccolò Ugo Foscolo (ur. 6 lutego 1778 na Zakintos, Wyspy Jońskie, zm. 10 września 1827 w Chiswick, Londyn) – poeta, prozaik i patriota, jedna z największych postaci włoskiej literatury narodowej; wymieniany również jako najsłynniejszy pisarz swojej generacji oraz pierwszy włoski myśliciel skłaniający się ku tendencjom preromantycznym[1].

Twórczość Ugo Foscola, choć niezbyt obfita, odznaczała się prawdziwą różnorodnością zarówno formy, jak i treści; odzwierciedlała przy tym życiowe sprzeczności samego autora, stale wahającego się między romantyczną rozpaczą a zdroworozsądkowym umiarem, szczodrym jakobinizmem a sceptyczną ironią, wreszcie: obsesją śmierci i samobójstwa a kultem czynu. Spoiwem łączącym je wszystkie miał być według poety kult "ostatecznego piękna" − zimnego spokoju antycznych rzeźb przeciwstawionego romantycznemu szaleństwu. Doniosłą rolę odegrały tu również niezwykle liczne przygody erotyczne Foscola, wykreowane na sposób literacki i służące jako tworzywo sztuki.

Foscolo pisał między innymi sonety i ody.

Choć za najwybitniejsze, a zarazem szczytowe, osiągnięcie Foscola uważa się odę kontemplacyjną, Gracje[2], współcześnie zapamiętany on został zwłaszcza jako autor autobiograficznej powieści epistolarnej o nieszczęśliwym kochanku, Ostatnie listy Jacopa Ortis. Jest to jednocześnie jedyne większe dzieło pisarza przetłumaczone na język polski. Innym znanym również w Polsce dziełem poety jest poemat Groby.

Początkowo zwolennik klasycyzmu spod znaku klasyki weimarskiej, z czasem zafascynował się ideałami Rewolucji francuskiej by stać się piewcą Napoleona Bonaparte. Napisał nawet odę A Bonaparte liberatore (Do Napoleona wyzwoliciela). Później jednak na wiele lat wyklęty został przez francuską publiczność ze względu na ostrą i otwartą krytykę polityki napoleońskiej[3].

Twórczość literacka Ugo Foscola, jakkolwiek różnorodna w stylu i treści, mocno związana była z przemianami kulturowymi i społecznymi we Włoszech pierwszej połowy XIX wieku, toteż powstawała ona w atmosferze głębokiego kryzysu charakteryzującego przejście od klasycyzującego Oświecenia do sentymentalnego preromantyzmu, który z czasem przekształcił się w romantyzm.

Przypisy

  1. ↑ Ugo Foscolo. W: Józef Heistein: Historia literatury włoskiej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1994, s. 156. ISBN 83-04-04133-2.
  2. ↑ Ugo Foscolo. W: Natalino Sapegno: Historia literatury włoskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1969, s. 495.
  3. ↑ Ugo Foscolo a epoka napoleońska , Włochy w dobie napoleońskiej. W: Luca Serafini (red. nacz.): Historia powszechna (tom XIV). Warszawa: Biblioteka Gazety Wyborczej, 2007, s. 503. ISBN 978-84-9819-821-8.

Linki zewnętrzne