Ulica Bagatela w Warszawie

W tym artykule poruszony zostanie temat Ulica Bagatela w Warszawie, kwestii o ogromnym znaczeniu i znaczeniu w dzisiejszym społeczeństwie. Ulica Bagatela w Warszawie wzbudził duże zainteresowanie i debatę w różnych obszarach, od akademickiego po polityczne i społeczne. Zagadnienie to charakteryzuje się dużą złożonością i różnorodnością podejść, które wymagają głębokiej i wyczerpującej analizy. W tym artykule zostaną zbadane różne perspektywy, umieszczając Ulica Bagatela w Warszawie w kontekście historycznym i kulturowym, a także badając jego wpływ na różne aspekty życia codziennego. Oczekuje się, że ten artykuł przyczyni się do zrozumienia i refleksji na temat Ulica Bagatela w Warszawie, oferując wszechstronną i krytyczną wizję tego tematu, który ma dziś ogromne znaczenie.

Ulica Bagatela w Warszawie
Śródmieście
Ilustracja
Ulica Bagatela, widok z od Alej Ujazdowskich
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Długość

300 m[1]

Przebieg
0 m ← Al. Ujazdowskie

ul. Belwederska →

180 m ul. Flory
300 m pl. Unii Lubelskiej
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Bagatela w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Bagatela w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Bagatela w Warszawie”
Ziemia52°12′49,0″N 21°01′28,0″E/52,213611 21,024444
Multimedia w Wikimedia Commons

Ulica Bagatela – ulica w warszawskiej dzielnicy Śródmieście.

Historia

Ulica powstała na przełomie XVIII/XIX wieku jako droga od traktu mokotowskiego do wąwozu przy Belwederze. Pierwotnie nosiła nazwę Okopowa[2].

Ok. 1780 Marcello Bacciarelli zbudował przy ulicy pawilon ogrodowy przebudowany w latach 1789–1793 na willę według projektu Jana Chrystiana Kamsetzera[2]. W 1818 odkupił ją Szymon Chovot i założył tu rezydencję ogródkową „Bagatela”, która w 1870 dała nazwę całej ulicy[3].

W latach 1884–1890 zachodnia część ulicy została przekształcona w ogród zoologiczny, później park, rozparcelowany po 1901. W 1908 ulicą pojechały tramwaje elektryczne[4].

Po 1910 przy ulicy w rejonie placu Unii Lubelskiej wzniesiono zachowane do dziś wysokie, wielkomiejskie kamienice. W 1921 roku w kamienicy Wildera urodził się Krzysztof Kamil Baczyński, co upamiętnia tablica odsłonięta w 1981 roku[5].

W 1938 roku pod nr 3 władze Szwecji wybudowały poselstwo.

Zabudowa ulicy w większości przetrwała II wojnę światową[6].

W latach 50. na trawniku u zbiegu z Alejami Ujazdowskimi ustawiono tablicę Tchorka, upamiętniającą egzekucje ludności cywilnej w pierwszych dniach powstania warszawskiego na terenie znajdującego się tam ogrodu jordanowskiego[7].

W okresie PRL w kamienicy Adama Bromke (nr 14) mieścił się pierwszy w Polsce Klub Międzynarodowej Prasy i Książki[8].

Ważniejsze obiekty

Przypisy

  1. ↑ Mapa Warszawy , mapa.um.warszawa.pl .
  2. ↑ a b Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 14.
  3. ↑ Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 136. ISBN 978-83-62189-08-3.
  4. ↑ Jerzy Kasprzycki: Korzenie miasta. Tom I. Śródmieście Południowe. Warszawa: Wydawnictwo VEDA, 2004, s. 10. ISBN 83-85584-45-5.
  5. ↑ Wiesław Budzyński: Śladami Baczyńskiego. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2009, s. 25. ISBN 978-83-88477-92-8.
  6. ↑ Jacek Wołowski: Moja Warszawa. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 161. ISBN 83-01-00062-7.
  7. ↑ Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004, s. 23. ISBN 83-912463-4-5.
  8. ↑ Kronika wydarzeń w Warszawie 1 X–31 XII 1983. „Kronika Warszawy”. 2(58), s. 192, 1984. 

Bibliografia