Ulryka Eleonora Wittelsbach

Ulryka Eleonora Wittelsbach

In Deo spes mea W Bogu moja nadzieja
Królowa Szwecji
Okres	od 1718 do 1720
Poprzednik	Karol XII
Następca	Fryderyk I
Dane biograficzne
Dynastia	Wittelsbachowie
Data urodzenia	23 stycznia 1688
Data śmierci	24 listopada 1741
Ojciec	Karol XI
Matka	Ulryka Eleonora Oldenburg
Mąż	Fryderyk I Heski
Multimedia w Wikimedia Commons

Ulryka Eleonora Wittelsbach (ur. 23 stycznia 1688 r. w Sztokholmie, zm. 24 listopada 1741 r. tamże) – królowa Szwecji w latach 1718–1720, siostra Karola XII.

Urodziła się jako najmłodsze dziecko swoich rodziców. Imiona otrzymała po matce. Po śmierci Karola XII w 1718 r. zgłosiła pretensje do tronu przeciwko swojemu siostrzeńcowi - Karolowi Fryderykowi, księciu Holstein-Gottorp - jedynemu synowi jej starszej siostry. Dyskusje na temat sukcesji tronu zakończyły się na korzyść Ulryki Eleonory, kiedy zgodziła się na obalenie monarchii absolutnej. W 1720 r. abdykowała na korzyść swojego męża - Fryderyka, langrafa heskiego na Kassel i Homburgu.

Ulryka Eleonora większość swojego życia żyła w cieniu innych; jej królewskiego brata i jej pięknej siostry, która była nieformalną następczynią tronu. W 1700 postanowiono wydać ją za mąż za Fryderyka Wilhelma I Pruskiego, ale z tych planów nic nie wyszło. Podczas nieobecności Karola XII w czasie III wojny północnej, księżniczka opiekowała się swoją dominującą babką - królową Jadwigą Eleonorą Holstein-Gottorp, a jej starsza siostra - księżniczka Jadwiga Zofia, księżna Holstein-Gottorp, była następczynią tronu.

Sytuacja Ulryki Eleonory zmieniła się, kiedy w 1708 r. jej starsza siostra zmarła. Jej brat odmówił ożenku, a Ulryka Eleonora pozostała jedyną członkinią rodu królewskiego w Szwecji. W 1713 r. została regentką, ale stała się pionkiem partii walczących o władzę. Wahano się kogo uczynić następcą tronu; Ulrykę Eleonorę czy jej bratanka. Mianowanie jej regentką i przewodniczącą parlamentu spotkało się jednak z dużym entuzjazmem - parlament był w opozycji do Karola XII, który nie chciał obalenia monarchii absolutnej.

W 1715 r. po śmierci babki, Ulryka Eleonora została pierwszą damą na dworze królewskim i to był jeden z najszczęśliwszych okresów w jej życiu. W tym samym roku wyszła za mąż. Ulryka Eleonora zakochała się w swoim mężu, a on chciał użyć jej jako pionka i dzięki niej zdobyć władzę. Fryderyk natychmiast zaczął pracę nad uznaniem swojej żony oficjalną następczynię tronu. W Szwecji uformowały się dwie rywalizujące partie; Heska i Gottorp. W czasie trwania ich małżeństwa Fryderyk miał liczne kochanki, a nawet oficjalną metresę - Jadwigę Taube.

Karol XII zginął 30 listopada 1718 r. podczas oblężenia twierdzy Fredriksten w Norwegii. Nie pozostawił potomstwa, więc rządy po nim objęła Ulryka Eleonora. 17 marca 1719 r. w Uppsali została koronowana na królową Szwecji. 21 stycznia 1720 r. odstąpiła Prusom „na wieczność”, za kwotę 2 milionów talarów, Szczecin wraz z ziemiami między Odrą a Pianą z wyspami Wolin i Uznam oraz ujściami Świny i Dziwny, Zalewem Szczecińskim i Odrą.

Została zmuszona przez przywódcę partii oligarchicznej (partia czapek) Arvida Horna do abdykacji na rzecz swojego męża Fryderyka I. Abdykowała 29 lutego 1720 r.

Zmarła na ospę w 1741 r.

• Wilhelmina Stålberg, Anteckningar om svenska qvinnor , Wydawnictwo „P. G. Berg”, Sztokholm 1864, ss. 392–394. (szw.)
• Praca zbiorowa: Nordisk familjebok , Wydawnictwo „Nordisk familjeboks förlags aktiebolag”, Sztokholm 1920, T.30. ss. 940–942. (szw.)

Biografia na stronie historiesajten.se (szw.)

• Władcy Szwecji
• Szwedzkie królowe