Włodzimierz Boruński

W dzisiejszym artykule zajmiemy się tematem Włodzimierz Boruński, tematem, który wzbudził zainteresowanie i debatę w ostatnich latach. Włodzimierz Boruński to temat obejmujący szeroki zakres aspektów, od jego wpływu na społeczeństwo po konsekwencje gospodarcze. W tym artykule przeanalizujemy różne perspektywy i opinie na temat Włodzimierz Boruński, aby zapewnić szeroki i kompletny przegląd, który pozwoli czytelnikom lepiej zrozumieć ten temat. Dodatkowo omówimy możliwe rozwiązania i strategie sprostania wyzwaniom związanym z Włodzimierz Boruński. Mamy nadzieję, że ten artykuł ma charakter informacyjny i odpowiedni dla osób zainteresowanych zdobyciem większej wiedzy na temat Włodzimierz Boruński i jego konsekwencji w różnych obszarach.

Włodzimierz Boruński
Data i miejsce urodzenia

3 lipca 1906
Łódź

Data i miejsce śmierci

10 kwietnia 1988
Warszawa

Zawód

aktor, reżyser

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Włodzimierz Boruński (ur. 3 lipca 1906 w Łodzi, zm. 10 kwietnia 1988 w Warszawie[1]) – polski aktor, reżyser, poeta, satyryk i tłumacz[2] pochodzenia żydowskiego.

Życiorys

Grób Włodzimierza Boruńskiego na cmentarzu Bródnowskim

Ojciec Włodzimierza Boruńskiego, Hersz Lejb Boruński, był adwokatem posługującym się na co dzień imieniem Jerzy[3], a matka, Berta z domu Krukowska, była siostrą matki poety Juliana Tuwima oraz ojca aktora Kazimierza Krukowskiego[1][3]. Młodszy brat Włodzimierza, kompozytor i pianista Leon Boruński, został zabity przez Niemców w 1942 roku w getcie w Otwocku[1]. Włodzimierz Boruński w 1925 ukończył prywatne Gimnazjum Humanistyczne Bogumiła Brauna w Łodzi i rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, które po dwóch latach porzucił, na rzecz pracy na scenie. W 1929–1930 odbywał służbę wojskową w Szkole Podchorążych w Tomaszowie Mazowieckim[4]. W 1931 zdał eksternistyczny egzamin aktorski ZASP. W latach 30. XX wieku był reżyserem i aktorem w kabaretach i teatrzykach rewiowych, m.in. w „Morskim Oku”, „Perskim Oku”, „Mignon”, a także w prowincjonalnych zespołach rewiowych. Pisał pod pseudonimem „Dr Bridge” utwory dla teatrzyku „Qui Pro Quo” w Warszawie. W latach 1936–1937 był reżyserem w Teatrze Nowości w Wilnie.

Po wybuchu II wojny światowej przebywał najpierw we Lwowie, gdzie był aktorem w rozmaitych zespołach artystycznych, potem w Kijowie. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej zmobilizowany do batalionu robotniczego został wysłany do Baszkirii i przebywał w obozie Iszymbaj. W lipcu 1942 w Ufie został mianowany radcą prawnym Związku Patriotów Polskich, jednocześnie był kierownikiem literacko-artystycznym klubu kolejowego w mieście Dioma. W 1943 wstąpił do II Armii Wojska Polskiego, w szeregach 7. Dywizji Piechoty brał udział w walkach na terenie Polski i forsowaniu Nysy[5].

Po wojnie zdemobilizowany w listopadzie 1945, osiadł na krótko w Lubaniu na Dolnym Śląsku. Tam przez krótki czas był wiceprzewodniczącym Powiatowej Rady Narodowej, założył teatrzyk „Siódme Niebo”, i był jego dyrektorem i kierownikiem literackim. W styczniu 1946 stworzył Spółdzielnię Wydawniczo-Drukarską „Na straży”, która stała się prawnym wydawcą pisma „Na straży”. W czerwcu 1946 gazeta została wcielona do należącej do PPR „Trybuny Dolnośląskiej”, której redakcja i administracja znajdowała się we Wrocławiu, a Boruński był redaktorem oddziału lubańskiego. Uczestniczył też w organizowaniu szkół polskich[6]. Od 1 lutego 1946 należał do PPR, następnie do PZPR[5]. Od maja 1948 w Łodzi, tam pracował najpierw w „Kurierze Popularnym”, później w „Głosie Robotniczym” jako redaktor polityczny działu depesz. Od września 1949 ostatecznie zamieszkał w Warszawie[5]. Zajmował się dziennikarstwem, publikował wiersze i przekłady z literatury rosyjskiej m.in. w czasopismach „Mucha” (1949–1952), „Szpilki” (1949–1958, 1960–1966), „Nowa Kultura” (1950–1957), „Sztandar Młodych” (1951), „Po prostu” (1951–1953), „Przyjaźń” (1952–1957), „Życie Literackie” (1952–1955), „Głos Koszaliński” (1956), „Kurier Polski” (1961–1968), „Barwy” (1969–1982)[4].

W latach 1958–1966 współpracował z warszawskimi teatrami Syrena i Buffo, był autorem wielu zbiorów poezji, skeczy, monologów i piosenek w programach tych teatrów. Współpracował także z Polskim Radiem, Telewizją Polską i estradą jako autor skeczy, piosenek i wierszy satyrycznych.

W 1961 roku za namową Tadeusza Konwickiego wystąpił w filmie Zaduszki, co zapoczątkowało jego karierę w kinematografii. Szczególnie znany stał się z odtwarzania ról starych Żydów (np. doktor Szuman w serialu Lalka, krawiec Gold w ekranizacji Zazdrości i medycyny, Halpern w Ziemi obiecanej, Sommer w Polskich drogach).

Przygodnie występował również w innych pobocznych rolach filmowo-teatralnych, np. jako lekarz sądowy w telewizyjnym widowisku kryminalnym Teatru Sensacji pt. Upiór w kuchni w reżyserii Janusza Majewskiego (1976).

Był mężem Teresy z domu Han (zm. 1970).

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 70D-4-12)[7].

Publikacje

Filmografia

Ordery i odznaczenia

Nagrody

  • Nagroda na Festiwalu Polskiej Twórczości Telewizyjnej w Olsztynie za rolę w serialu telewizyjnym Lalka (1978)
  • Nagroda na Festiwalu Polskiej Twórczości Telewizyjnej w Olsztynie za rolę Sommera w serialu telewizyjnym Polskie drogi (1978)
  • Nagroda Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji I stopnia za rolę Sommera w serialu telewizyjnym Polskie drogi (1978)
  • Nagroda Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za rolę w filmie Mrzonka (1986)

Przypisy

  1. ↑ a b c Krystian Zając: Włodzimierz Boruński: Etatowy Żyd polskiego kina. Debiut w wieku 55 lat. film.interia.pl . PAP/Interia.pl, 2023-04-10. .
  2. ↑ Festiwal Warszawa Singera. Zaprezentują filmy z udziałem Włodzimierza Boruńskiego. warszawa.naszemiasto.pl . PAP/naszemiasto.pl, 2011-08-22.
  3. ↑ a b Tygodnik „To & Owo” nr 8, 21.02.2017, s. 12–13.
  4. ↑ a b Ewa Głębicka, Boruński Włodzimierz – Słownik Pisarzy i Badaczy XX i XXI w. , pisarzeibadacze.ibl.edu.pl .
  5. ↑ a b c Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej , www.katalog.bip.ipn.gov.pl .
  6. ↑ Włodzimierz Boruński w bazie filmpolski.pl
  7. ↑ Cmentarze Bródzieńskie , brodnowski.grobonet.com .
  8. ↑ a b Laureaci Nagród ZAiKS-u , zaiks.org.pl .

Bibliografia

Linki zewnętrzne