Więzienie Abu Ghurajb

Motyw Więzienie Abu Ghurajb to taki, który przez lata przyciągał uwagę i ciekawość wielu osób. Jest to temat, który wywołał debatę, dyskusję i refleksję w różnych sferach społeczeństwa. Od pola akademickiego po dziedzinę popularną, Więzienie Abu Ghurajb był przedmiotem badań, analiz i eksploracji. W miarę postępu i ewolucji społeczeństwa zainteresowanie i znaczenie Więzienie Abu Ghurajb stale się zmieniają, rozszerzając się na nowe obszary i rodząc nowe pytania. W tym artykule dokładnie zbadamy znaczenie i wpływ Więzienie Abu Ghurajb w różnych kontekstach, a także jego wpływ na nasze codzienne życie.

Więzienie Abu Ghurajb
Abu Ghraib prison complex
Ilustracja
Typ

więzienie wojskowe,
obóz jeniecki

Odpowiedzialny

 Stany Zjednoczone

Rozpoczęcie działalności

2003

Zakończenie działalności

2006

Terytorium

Irak

Miejsce

okolice Bagdadu

Pierwotne przeznaczenie

cywilne więzienie irackie

Powierzchnia

110 ha

Liczba więźniów

4500

Narodowość więźniów

Irakijczycy

Liczba ofiar

24

Komendanci

Janis Karpinski

Położenie na mapie Iraku
Mapa konturowa Iraku, w centrum znajduje się punkt z opisem „Więzienie Abu Ghurajb”
33°17′33″N 44°03′54″E/33,292500 44,065000
Multimedia w Wikimedia Commons
Więzienie Abu Ghurajb

Więzienie Abu Ghurajb (arab. ‏سجن أبو غريب‎) – więzienie w Abu Ghurajb w środkowym Iraku, położone blisko Bagdadu, miejsce tortur więźniów irackich przez żołnierzy amerykańskich w 2003 roku.

Historia

Więzienie zostało wybudowane w latach 60. XX w. ok. 32 km na zachód od Bagdadu[1]. Teren więzienia zajmuje ponad 280 akrów (110 ha)[1]. Podczas rządów Saddama Husajna pełnił funkcję zakładu karnego, w którym przetrzymywano zarówno więźniów kryminalnych jak i politycznych[1]. Liczba uwięzionych w Abu Ghurajb w okresie rządów Husajna nie jest znana[1]. Więźniowie polityczni byli poddawani torturom i często wykonywano tu wyroki śmierci[1]. W październiku 2002 roku Husajn ogłosił amnestię i wszyscy więźniowie Abu Ghurajb zostali uwolnieni[1]. Więzienie zostało splądrowane w 2003 roku[1].

Po rozpoczęciu II wojny w Zatoce Perskiej ośrodek przeszedł w ręce United States Army, został odremontowany i przekształcony w miejsce przetrzymywania ludzi podejrzanych o bycie rebeliantami lub terrorystami[1][2]. Jak się później okazało, zdecydowaną większość przetrzymywanych stanowiły osoby cywilne[1][3][2]. Komendantem ośrodka była generał Janis Karpinski[3].

W kwietniu 2004 roku media opublikowały zdjęcia zrobione przez żołnierzy amerykańskich – strażników w Abu Ghurajb – przedstawiające rozebranych i upokarzanych więźniów, często w towarzystwie uśmiechających się żołnierzy amerykańskich[1]. W maju 2004 roku amerykański dziennikarz Seymour Hersh w tygodniku The New Yorker ujawnił rozliczne przypadki torturowania więźniów przez amerykańskich żołnierzy, powołując się na tajny raport generała Antonia Taguby[3]. Do tortur należało m.in.[3][2][4]:

  • pobicia (w tym śmiertelne),
  • skakanie po ranach postrzałowych,
  • oblewanie kwasem fosforowym,
  • okładanie rannych metalową pałką,
  • uderzanie więźniem o mur,
  • rażenie prądem,
  • szczucie psami,
  • tzw. „pająk” – związywanie razem (sześciu) stojących więźniów przy pomocy sznura, za narządy płciowe i popychanie jednego z nich,
  • wiązanie kończyn i penisów drutem, a następnie przeciąganie po podłodze,
  • wahadło,
  • wkładanie przedmiotów w odbytnicę,
  • gwałty (również na niepełnoletnich),
  • oddawanie moczu na więźniów, poniżanie seksualne, straszenie śmiercią, zmuszanie do leżenia na sobie i stania wielu godzin w tej samej pozycji z workiem na głowie itd.

Aby skruszyć niektórych więźniów, torturowano członków ich rodzin, w tym niepełnoletnie dzieci[5].

W wyniku skandalu, jaki wybuchł po ujawnieniu tych informacji, kilku wojskowych skazano na kary pozbawienia wolności, m.in. Lynndie England i Charles Graner(inne języki)[6][7][8]. Ówczesnej komendantce więzienia generał Janis Karpinski obniżono w 2005 roku stopień wojskowy do pułkownika[9].

Według generała Taguby, na sprawę tortur w Abu Ghurajb nie należy patrzeć jak na samowolne działania kilku żołnierzy. Zebrane przez niego dowody wskazują jednoznacznie na udział agentów CIA, wywiadu wojskowego oraz wysokich rangą urzędników Pentagonu[2].

We wrześniu 2006 więzienie przekazano władzom irackim[1]. W lutym 2009 roku więzienie ponownie otwarto jako Centralny Zakład Karny Bagdadu[1], który zamknięto w 2014 roku[10].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l Beth K. Dougherty, Edmund A. Ghareeb: Historical Dictionary of Iraq. Scarecrow Press, 2013, s. 51. ISBN 978-0-8108-7942-3. . (ang.).
  2. ↑ a b c d Seymour Hersh. The General’s Report. How Antonio Taguba, who investigated the Abu Ghraib scandal, became one of its casualties. „The New Yorker”, 2007-06-25. (ang.). 
  3. ↑ a b c d Seymour Hersh. Torture at Abu Ghraib American soldiers brutalized Iraqis. How far up does the responsibility go?. „The New Yorker”, 2004-05-10. (ang.). 
  4. ↑ Kate Zernike, Detainees depict abuses by guard in prison in Iraq, „The New York Times”, 22 sierpnia 2009 (ang.).
  5. ↑ Mark Benjamin, US Forces Kidnapped Family Members , Global Policy Forum, 14 lipca 2006 (ang.).
  6. ↑ David S. Cloud. Private Found Guilty in Abu Ghraib Abuse. „The New York Times”, 2005-09-25. (ang.). 
  7. ↑ The Associated Press: Graner gets 10 years for Abu Ghraib abuse. nbcnews.com . . (ang.).
  8. ↑ Skandal w Abu Ghraib prześladuje Lynndie England. Gazeta.pl. .
  9. ↑ Samira Simone, Abu Ghraib head finds vindication in newly released memos, CNN (ang.).
  10. ↑ Duraid Adnan, Tim Arango. Iraq Shuts Down the Abu Ghraib Prison, Citing Security Concerns. „The New York Times”, 2014-04-15. (ang.). 

Linki zewnętrzne