Obecnie Wiktor IV (antypapież 1159–1164) stał się tematem cieszącym się dużym zainteresowaniem wielu ludzi na całym świecie. Niezależnie od tego, czy mówimy o Wiktor IV (antypapież 1159–1164) w kontekście polityki, technologii, historii, czy nawet życia codziennego, nie można zaprzeczyć, że temat ten przykuł uwagę szerokiego grona odbiorców. W tym artykule zamierzamy szczegółowo zbadać i przeanalizować różne aspekty Wiktor IV (antypapież 1159–1164), aby zapewnić kompleksowy i szczegółowy pogląd na ten temat. Od jego początków po dzisiejsze znaczenie, poprzez implikacje i możliwy rozwój w przyszłości, ten artykuł ma na celu rzucić światło na Wiktor IV (antypapież 1159–1164) i zaoferować wzbogacającą perspektywę wszystkim osobom zainteresowanym głębszym zgłębieniem tego fascynującego tematu.
| Ottaviani di Monticelli | |
| Antypapież | |
| Data i miejsce urodzenia |
1095 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Antypapież | |
| Okres sprawowania |
7 września1159–20 kwietnia 1164 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Diakonat |
26 lutego 1138 |
| Prezbiterat |
3 marca 1151 |
| Nominacja biskupia |
7 września 1159 |
| Sakra biskupia |
4 października 1159 |
| Kreacja kardynalska |
26 lutego 1138 |
| Kościół tytularny |
św. Mikołaja w Więzieniu |
| Pontyfikat |
7 września 1159 (jako antypapież) |
| Data konsekracji |
4 października 1159 |
|---|---|
| Miejscowość |
Farfa |
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Ubaldo z Ferentino |
Wiktor IV (właśc. Ottaviano Crescenzi, Ottaviani di Monticelli; ur. w Sabinie[1], zm. 20 kwietnia 1164 w Lukce) – antypapież w okresie od 7 września 1159 do 20 kwietnia 1164[2].
Ottaviani di Monticelli pochodził z rzymskiej arystokratycznej rodziny[1]. Był synem Jana Maledetti i siostrzeńcem rzymskiego prefekta Pietro. Dalekie pokrewieństwo łączyło go także z królem angielskim Stefanem z Blois.
W maju 1137 roku papież Innocenty II mianował Ottaviano, wówczas subdiakona Świętego Kościoła Rzymskiego, gubernatorem Benewentu. Niespełna rok później, 26 lutego 1138 Innocenty II mianował go kardynałem diakonem kościoła św. Mikołaja w Więzieniu. 3 marca 1151 Eugeniusz III podniósł go do godności kardynała-prezbitera kościoła św. Cecylii. W okresie między 9 kwietnia 1138 a 14 marca 1159 roku jego imię występowało wśród sygnatariuszy papieskich przywilejów. Kilkakrotnie w tym czasie służył jako legat papieski w Niemczech i w Królestwie Sycylii[1]. Z czasem zaczął uchodzić za lidera frakcji proniemieckiej wśród kardynałów.
Po śmierci Hadriana IV doszło w Rzymie do sporu kardynałów[1]. Pomimo że zgodnie z ówczesnym zwyczajem do wyboru papieża wymagano jednomyślności, 7 września 1159 roku dwie wrogie sobie frakcje w Kolegium kardynalskim obwołały papieżem swoich kandydatów. Silniejsza frakcja prosycylijska wybrała kanclerza Rolanda ze Sieny, który przybrał imię Aleksandra III, jednak kilku procesarsko nastawionych kardynałów sprzeciwiło się temu, wypędziło go z bazyliki św. Piotra na Watykanie i obwołało antypapieżem kardynała-prezbitera Ottaviano di Monticelli, który przyjął imię Wiktora IV[1]. Było to możliwe dzięki wsparciu oddziałów zbrojnych podległych krewnym kardynała Ottaviano. Następnie 4 października 1159 roku został on konsekrowany na biskupa w benedyktyńskim opactwie Farfa przez kardynała Imara z Tusculum oraz biskupów Ubaldo z Ferentino i Riccardo z Molfetty.
Antypapież szybko uzyskał uznanie ze strony cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego i władców oraz biskupów: Niemiec, Burgundii, północnej Italii, Polski, a także króla Danii, Waldemara I. W 1160 roku na polecenie Fryderyka I Barbarossy zwołał synod do Pawii, na którym ekskomunikował Rolanda ze Sieny i jego stronników[1]. Wcześniej, prawowity papież ekskomunikował Wiktora IV[1]. Biskupi i władcy państw zachodnich zaczęli jednak, wkrótce przechodzić na stronę Aleksandra, więc antypapież tracił swoje wpływy[1]. Wiosną 1164, podczas podróży, poważnie zachorował i niedługo potem zmarł[1]. Początkowo został pochowany poza miastem, jednak na polecenie papieża, jego szczątki przeniesiono do Lukki[1].
Schizma zapoczątkowana przez wybór Wiktora IV trwała do 1178 roku, a lokalnie nawet jeszcze dwa lata dłużej. Jego następcami byli antypapieże: Paschalis III, Kalikst III i Innocenty III[2].