Wilczak (kynologia)

W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Wilczak (kynologia). Od jego początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, zbadamy wszystkie istotne aspekty Wilczak (kynologia), analizując jego implikacje w różnych obszarach. Idąc tym tropem, będziemy starali się zrozumieć jego znaczenie i ewolucję w czasie, a także jego wpływ w różnych kulturach i kontekstach. Wilczak (kynologia) stał się tematem ogólnego zainteresowania, dlatego istotne jest zgłębienie jego znaczenia i wszystkich otaczających go wymiarów. Dołącz do nas w tej podróży przez Wilczak (kynologia) i odkryjmy razem wszystko, co się z tym wiąże.

Ten artykuł dotyczy mieszańca wilka i psa. Zobacz też: inne znaczenia słowa wilczak.
Wilczak czechosłowacki
Saarlooswolfhond

Wilczak – mieszaniec wilka i psa.

Wilk i pies mają tak dużo wspólnego materiału genetycznego, że mogą się bez problemu krzyżować. Krzyżówki takie powstają w warunkach naturalnych pomiędzy wilkami i zdziczałymi psami[1] (głównie w przypadku rozbicia watah i braku możliwości prokreacji w ramach gatunku) oraz w hodowlach psów – prowokowane przez człowieka. Powstałe osobniki cechują się wysoką potrzebą dominacji, terytorializmem i chęcią do polowań. W wyniku krzyżowania się z psami u wilków powstała ciemna okrywa włosowa[2]. Nie została wyeliminowana przez dobór naturalny, lecz częstotliwość jej występowania stale rośnie. Prawdopodobnie ma to związek ze zmniejszaniem się habitatu arktycznego, co spowodowane jest ocieplaniem się klimatu. Drapieżniki o jasnym umaszczeniu występują rzadko poza obszarem tundry, ponieważ ich futro nie zapewnia im tam kamuflażu.

Mieszańce północnoamerykańskich odmian wilka z psami różnych ras, popularnie określane słowem wolfdog (ang.), są szczególnie popularne w Stanach Zjednoczonych. Trzymane w domach jako zwierzęta domowe, wilczaki stanowią duże zagrożenie dla ludzi, którzy hodują je niewłaściwie. Źle hodowane mogą wziąć małe zwierzęta lub nawet dzieci za potencjalną ofiarę, a dorosłych ludzi i inne psy potraktować jako konkurentów. Są to psy z charakterem i mają duże wymagania względem właściciela i otoczenia. Zwierzęta te odczuwają typowo wilczą chęć do znakowania swego terenu moczem, kopania i niszczenia przedmiotów. Półwilki bywają też hodowane dla potrzeb rynku nielegalnych psich walk.

Niektóre bastardy powstały na potrzeby wojska i służb, jako pies patrolujący granice, ratowniczy czy chroniący obiekty. Celem różnych programów hodowlanych było poprawienie kondycji fizycznej i zmysłów psów użytkowych. Większość eksperymentów zakończyła się niepowodzeniem z powodu niemożliwości wyeliminowania nabytych od wilków cech osobowościowych, takich jak ostrożność (lękliwość, ciągłe czuwanie) czy niezależność (nieprzewidywalność zachowań, brak pewności wykonania poleceń). Trwałe znaczenie hodowlane mają:

Przypisy

  1. ↑ Agata Słomińska, „Hodowla i biologia wilczaka czechosłowackiego w Polsce”, Wydział Rolnictwa i Bioinżynierii Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu, 2013 (pol.).
  2. ↑ Paul Rincon: Dog gene 'may aid wolf survival'. . (ang.).
  3. ↑ FCI-Standard N° 332: Czechoslovakian Wolfdog (Ceskoslovenský Vlciak), The Fédération Cynologique Internationale, 3 września 1999 (ang.).
  4. ↑ FCI-Standard N° 311: Saarlooswolfdog (Saarlooswolfhond), The Fédération Cynologique Internationale, 22 stycznia 1999 (ang.).