Wilsonka mała

W tym artykule zbadamy wpływ Wilsonka mała na nasze obecne społeczeństwo. Wilsonka mała okazał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego grona odbiorców, ponieważ jego wpływ rozciąga się na różne aspekty życia codziennego. Z biegiem czasu Wilsonka mała odegrał kluczową rolę w ewolucji naszej kultury, sposobu, w jaki odnosimy się do innych i rozwoju technologii. Poprzez szczegółową analizę sprawdzimy, jak Wilsonka mała ukształtował nasze postrzeganie świata i jak jego obecność w dalszym ciągu wpływa na nasze życie. To badanie pozwoli nam lepiej zrozumieć znaczenie i zakres Wilsonka mała we współczesnym świecie.

Wilsonka mała
Cardellina pusilla[1]
(A. Wilson, 1811)
Ilustracja
Dorosły samiec
Ilustracja
Samica
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

wróblowe

Podrząd

śpiewające

Rodzina

lasówki

Rodzaj

Cardellina

Gatunek

wilsonka mała

Synonimy
  • Muscicapa pusilla A. Wilson, 1811[2]
  • Wilsonia pusilla (A. Wilson, 1811)[2]
Podgatunki
  • C. p. pileolata (Pallas, 1811)
  • C. p. chryseola (Ridgway, 1902)
  • C. p. pusilla (A. Wilson, 1811)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     w sezonie lęgowym

     zimowiska

Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Wilsonka mała[4] (Cardellina pusilla) – gatunek małego, wędrownego ptaka z rodziny lasówek (Parulidae). Występuje wyłącznie w Ameryce Północnej. Nie jest zagrożony.

Systematyka

Wyróżniono trzy podgatunki C. pusilla[5][2]:

  • wilsonka górska[4] (C. pusilla pileolata) – Alaska, zachodnio-środkowa Kanada i wewnętrzna część zachodnich USA.
  • C. pusilla chryseola – wybrzeża południowo-zachodniej Kanady i zachodnich USA.
  • wilsonka mała[4] (C. pusilla pusilla) – środkowa i południowa Kanada, północno-wschodnie USA.

Morfologia

Długość ciała 11–12,5 cm. Czarna „czapka”, żółte czoło i brew. Wierzch ciała oliwkowozielony, spód żółty. Tęczówki ciemne. Samice oraz młode z wierzchu oliwkowozielone; czoło oraz brew żółte; brak czarnej czapki; spód żółty.

Zasięg, środowisko

Wilgotne zarośla wzdłuż zadrzewionych strumieni w Kanadzie i USA (w tym na Alasce). Zimę spędza w Meksyku, Ameryce Centralnej i skrajnie południowych USA (skrajnie południowy Teksas i wybrzeże Zatoki Meksykańskiej)[2].

Ekologia

Często wykonuje okrężne ruchy ogonem i potrząsa skrzydłami jak mysikrólik. Żeruje nisko. Żywi się głównie owadami i ich larwami, czasem zjada pająki i jagody. Na zimowiskach niekiedy spożywa ciałka odżywcze wytwarzane na ogonkach liściowych cekropki[6] oraz pije spadź wytwarzaną przez czerwce[7].

Wyprowadza zwykle 1 lęg w roku[6], czasami 2[7]. Gniazdo buduje samica, przeważnie na ziemi, ukryte w mchu lub turzycach, często u podstawy młodego drzewka, krzewu czy gęstej kępki traw. Ptaki z wybrzeży Kalifornii budują swe gniazda w krzewach lub winoroślach do 0,9 m nad ziemią[6] (maksymalnie 1,5 m[7]). W zniesieniu 4–6 jaj, niekiedy 2–7. Wysiadywaniem zajmuje się wyłącznie samica przez 10–13 dni. W gniazdach tego gatunku regularnie składają jaja starzyki. Pisklęta są karmione przez oboje rodziców. Młode opuszczają gniazdo po około 8–13 dniach od wyklucia[6].

Status

IUCN uznaje wilsonkę kanadyjską za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2020)[3]. Organizacja Partners in Flight szacuje liczebność populacji na 60 milionów dorosłych osobników[7]. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy[3][7].

Przypisy

  1. ↑ Cardellina pusilla, Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. ↑ a b c d Wilson’s Warbler (Wilsonia pusilla). IBC: The Internet Bird Collection. . . (ang.).
  3. ↑ a b c Cardellina pusilla, The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. ↑ a b c Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Parulidae Wetmore, Friedmann, Lincoln, Miller,AH, Peters,JL, van Rossem, Van Tyne & Zimmer,JT, 1947 (1831) – lasówki – New World wood warblers (wersja: 2020-01-11). Kompletna lista ptaków świata . Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. .
  5. ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): New World warblers, mitrospingid tanagers. IOC World Bird List (v11.1). . (ang.).
  6. ↑ a b c d Wilson’s Warbler. Audubon Guide to North American Birds . National Audubon Society. . (ang.).
  7. ↑ a b c d e Wilson’s Warbler Life History. All About Birds . Cornell Lab of Ornithology. . (ang.).

Bibliografia

  • Wiesław Dudziński, Marek Keller, Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Linki zewnętrzne