Witold Krzymiński

W dzisiejszym świecie Witold Krzymiński zyskał niespotykane dotąd znaczenie. Zarówno na poziomie osobistym, jak i zawodowym, Witold Krzymiński znacząco wpłynął na nasze życie. Od momentu pojawienia się Witold Krzymiński stał się tematem o ogromnym znaczeniu, wywołując debaty, badania i innowacyjne rozwiązania. W tym artykule zbadamy wpływ Witold Krzymiński na różne sektory, jego ewolucję w czasie i konsekwencje, jakie ma na przyszłość. Bez wątpienia Witold Krzymiński to temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym, a zrozumienie jego zakresu i konsekwencji w dzisiejszym społeczeństwie jest niezbędne.

Witold Aleksander Krzymiński
podporucznik piechoty rezerwy podporucznik piechoty rezerwy
Data i miejsce urodzenia

24 stycznia 1895
Inowrocław

Data i miejsce śmierci

między 13 a 14 kwietnia
Katyń

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939

Witold Aleksander Krzymiński (ur. 24 stycznia 1895 w Inowrocławiu[1], zm. między 13 a 14 kwietnia[2] 1940 w Katyniu) – podporucznik piechoty rezerwy Wojska Polskiego, prawnik, sędzia Sądu Najwyższego, ofiara zbrodni katyńskiej[3].

Życiorys

Urodził się w rodzinie dr. Józefa (prezydent Inowrocławia w latach 1918–1928) i Anny z Kempińskich. Absolwent Królewskiego Gimnazjum w Inowrocławiu[4].

Uczestnik powstania wielkopolskiego, akcji plebiscytowej na Śląsku i wojny 1920. Po zakończeniu działań wojennych od 1923 w rezerwie[1].

W okresie międzywojennym ukończył prawo na Uniwersytecie Poznańskim i Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 7 (1932). W 1934 był podporucznikiem rezerwy piechoty 55 pułku piechoty ze starszeństwem z dniem 1 września 1932 i 210 lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Podlegał pod PKU Poznań Miasto[5].

Po ukończeniu studiów był sędzią w Gnieźnie, w Poznaniu jako sędzia Sądu Apelacyjnego[6], ostatnio orzekał jako sędzia w Izbie Cywilnej Sądu Najwyższego[7][1][3]. 20 września 1930 został przewodniczącym Okręgowej Komisji Wyborczej Okręgu nr 25[6].

Podczas kampanii wrześniowej wyjechał z Warszawy razem z innymi najwyższymi urzędnikami państwowymi. Nie przekroczył jednak granicy. Przyłączył się do jednego oddziałów Wojska Polskiego. Ostatecznie został wzięty do niewoli radzieckiej[8]. Według dokumentów z dnia 1 stycznia 1941 Krzymiński był w grupie jeńców którzy przybyli z obozu w Starobielsku do Kozielska. Według stanu na 20 listopada 1939 był jeńcem obozu w Kozielsku[2]. Między 11 a 12 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[2] – lista wywózkowa 022/1 poz. 36 nr akt 2889[9] z 9.04.1940[2]. Został zamordowany między 13 a 14 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[2]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji 7.05.1943 pod numerem 1392[2]. Przy szczątkach Witolda Krzymińskiego znaleziono książeczkę oficerską, modlitewnik, kartę pocztową, list, różaniec, cygarniczkę z napisem „Kozielsk, 20.11.1939", zaświadczenia szczepień z Kozielska[10][11]. Figuruje na liście AM-204-1392 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem: GARF-47-01392. Nazwisko Krzymińskiego znajduje się na liście ofiar (pod nr 1392) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 115, w Nowym Kurierze Warszawskim nr 126 z 1943.

Upamiętnienie

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień porucznika[12][13][14]. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[15][16][17].

Na tablicy w I Liceum Ogólnokształcącym im. Jana Kasprowicza w Inowrocławiu umieszczono nazwisko Krzymińskiego wśród innych absolwentów-ofiar zbrodni katyńskiej[4].

Na tablicy w kościele garnizonowym w Inowrocławiu[8].

Odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 316.
  2. ↑ a b c d e f УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 445.
  3. ↑ a b Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 148.
  4. ↑ a b FI), Inowrocław. Katyńskie uroczystości w I LO im. Jana Kasprowicza (zdjęcia), „pomorska.pl” (pol.).
  5. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw, Warszawa: MSWojsk., 1934, s. 90, 509.
  6. ↑ a b „Informator Urzędowy powiatu gnieźnieńskiego” (Rok 79, Nr 74), 20 września 1930.
  7. ↑ Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1939 ↓, s. 104.
  8. ↑ a b „Nasze Miasto Inowrocław” (Nr 4 (38)), kwiecień 2008, s. 5.
  9. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 636.
  10. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie , lublin.ap.gov.pl (pol.).
  11. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 204.
  12. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  13. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. , web.archive.org, s. 174 (pol.).
  14. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem , edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 (pol.).
  15. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. .
  16. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” , prezydent.pl (pol.).
  17. ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie , policja.pl, s. 1-4 (pol.).
  18. ↑ Krzymiński Witold Aleksander (1895-1940), muzeum.gostyn.pl
  19. ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości. .

Bibliografia