Wojciech Stachowicz
W dzisiejszym świecie Wojciech Stachowicz zyskał niespotykane dotąd znaczenie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie w historii czy wpływ na dziedzinę nauki, Wojciech Stachowicz stał się stałym tematem rozmów na całym świecie. Od początków do obecnej ewolucji Wojciech Stachowicz pozostaje tematem zainteresowania ekspertów, entuzjastów i ogółu społeczeństwa. W tym artykule dokładnie zbadamy znaczenie Wojciech Stachowicz, analizując jego różne aspekty i rolę, jaką odgrywa w naszym codziennym życiu.
 pułkownik artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 sierpnia 1888 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
8 sierpnia 1958 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca artylerii dywizyjnej |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Wojciech Stachowicz (ur. 3 sierpnia 1888 w Krakowie, zm. 8 sierpnia 1958 tamże) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 3 sierpnia 1888 w Krakowie, w rodzinie Wojciecha. 12 czerwca 1907, po złożeniu matury, zakończył naukę w c. k. I Wyższej Szkole Realnej w Krakowie[1]. Po odbyciu obowiązkowej służby wojskowej w cesarskiej i królewskiej Armii, w charakterze jednorocznego ochotnika, został mianowany kadetem rezerwy ze starszeństwem od 1 stycznia 1911 i wcielony do 1 dywizjonu artylerii konnej w Krakowie[2]. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach[3]. Na stopień porucznika rezerwy został awansowany ze starszeństwem z 1 lutego 1916[4].
W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego, w stopniu kapitana. Walczył na wojnie z bolszewikami 1919–1920. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Centralnej Składnicy Uzbrojenia w Krakowie, pozostając na ewidencji 6 dywizjonu artylerii konnej[5]. Po wojnie został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 71. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych artylerii. Jako oficer rezerwy został zatrzymany w służbie czynnej. Służbę pełnił w 5 dywizjonie artylerii konnej w Krakowie na stanowisku kwatermistrza. 1 lipca 1924 został przemianowany na oficera zawodowego w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 i 4. lokatą w korpusie oficerów artylerii[6][7]. W listopadzie 1927 został przeniesiony do 5 pułku artylerii ciężkiej w Krakowie na stanowisko dowódcy I dywizjonu[8][9]. W marcu 1929 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 12 dywizjonu artylerii konnej w Ostrołęce[10]. 24 grudnia 1929 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 7. lokatą w korpusie oficerów artylerii[11]. W lutym 1935 objął dowództwo 15 pułku artylerii lekkiej w Bydgoszczy[12][13]. Awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 6. lokatą w korpusie oficerów artylerii[14][15]. 24 sierpnia 1939, w czasie mobilizacji alarmowej, został dowódcą artylerii dywizyjnej 15 Dywizja Piechoty[16][17]. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej. Z resztkami 15 DP dołączył do obrony Warszawy[17].
Zmarł 8 sierpnia 1958 w Krakowie i został pochowany na cmentarzu Rakowickim (kwatera X(IKS)-płd-po pr. Kehler Augusty)[18].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[19][20]
- Krzyż Walecznych[15]
- Złoty Krzyż Zasługi – 19 marca 1931 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”[21][22]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[3]
- Krzyż Wojskowy Karola[3]
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913[3]
Przypisy
- ↑ Sprawozdanie 1907 ↓, s. 85.
- ↑ Schematismus 1912 ↓, s. 886, 978.
- ↑ a b c d Ranglisten 1918 ↓, s. 1246.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1066.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 326, 885.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 805, 837.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 724, 739.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 304.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 413, 452.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 22 marca 1929, s. 101.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 178, 724.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 lutego 1935, s. 4.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 733.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 374.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 157.
- ↑ Zarzycki 2000 ↓, s. 17.
- ↑ a b Głowacki 1985 ↓, s. 339.
- ↑ Internetowy lokalizator grobów : Wojciech Stachowicz. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. .
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 3.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 19 marca 1931, s. 65.
Bibliografia
- XXXII. Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. I. Wyższej Szkoły Realnej w Krakowie za Rok 1907. Kraków: Nakładem Funduszu Naukowego, 1907.
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1912. Wien: K. K. Hof und Staatsdruckerei, Dezember 1911. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wien: K. K. Hof und Staatsdruckerei, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. .
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Piotr Zarzycki: 15 Wielkopolski Pułk Artylerii Lekkiej. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2000, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 83-87103-65-9.