Obecnie Yokashin jest tematem niezwykle aktualnym i wzbudzającym duże zainteresowanie w społeczeństwie. Od pewnego czasu Yokashin jest przedmiotem dyskusji i kontrowersji, gdyż jego wpływ jest odczuwalny w różnych obszarach życia codziennego. Niezależnie od tego, czy chodzi o politykę, ekonomię, kulturę czy naukę, Yokashin zdołał znaleźć dla siebie niszę i pozycjonować się jako jeden z najgorętszych współczesnych tematów. Na przestrzeni historii Yokashin naznaczył sposób, w jaki postrzegamy świat, przed i po, wywołując znaczące zmiany, które bezpośrednio wpłynęły na społeczeństwo. Celem tego artykułu jest rzucenie światła na Yokashin i przeanalizowanie jego wpływu na społeczeństwo dzisiaj, a także w przeszłości i przyszłości.
| Rok założenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Gatunek | |
| Powiązania | |
| Skład | |
| Zbigniew Bieniak, Piotr Konarski, Piotr Traczyk „Traq”, Tomasz Targoński „Blackvision”, Rafał Turek | |
| Byli członkowie | |
| Daniel Howorus, Krzysztof Mrass, Paweł Kępiński | |
Yokashin – polski zespół rockowy, który zdobył krótkotrwałą popularność w drugiej połowie lat 90. Działał on w latach 1995–1999 oraz ponownie od 2002[1]. Nazwa grupy jest indiańskim pozdrowieniem a logo formacji- totemem plemienia Szoszonów[2].
Zespół założyli w marcu 1995 Zbigniew Bieniak (śpiew) i Daniel Howorus (gitara). W pierwotnym składzie znaleźli się także Piotr Konarski (perkusja) oraz Krzysztof Mrass (gitara basowa)[3]. Muzycy szybko zarejestrowali na własny koszt pierwsze utwory w studiu Polskiego Radia w Olsztynie. Część z nich trafiła na debiutancki album grupy „YokaShin”, który miał swoją premierę jesienią 1995. Muzyka zawarta na płycie była inspirowana twórczością Led Zeppelin i The Rolling Stones. Umiarkowany sukces na listach przebojów odniósł utwór „Włosy” a cała płyta była nominowana do nagrody Fryderyka w kategorii muzyka taneczna[2]. W marcu 1996 zespół podpisał kontakt zwytwórnią BMG Ariola Poland. We wrześniu 1996 ukazał się drugi album „Shake Down”, na którym zadebiutował nowy perkusista Paweł Kępiński. Zawierał on muzykę stylistycznie podobną do debiutu[4]. Po wielu latach przerwy, w 2007 ukazał się singiel, zawierający cztery utwory:Wierzę Ci, Traqowy, Pająk czasu, Pibloqtock, który był zapowiedzią trzeciej płyty długogrającej Pibloqtock[5].