Zbigniew Bochenek
W tym artykule szczegółowo przyjrzymy się życiu i twórczości Zbigniew Bochenek, postaci, która pozostawiła niezatarty ślad w historii. Od pierwszych lat jego życia po najbardziej znaczące osiągnięcia – zagłębimy się w jego karierę, aby zrozumieć jego wpływ w różnych obszarach. Poprzez wywiady, analizy i zeznania odkryjemy najważniejsze aspekty Zbigniew Bochenek i to, w jaki sposób jego dziedzictwo jest nadal aktualne. Dodatkowo zbadamy wpływ Zbigniew Bochenek na współczesne społeczeństwo i jego znaczenie dla przyszłych pokoleń.
| Data i miejsce urodzenia |
8 lutego 1923 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
14 lipca 1977 |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
otolaryngolog |
| Odznaczenia | |
     
| |
Zbigniew Bochenek (ur. 8 lutego 1923 we Lwowie, zm. 14 lipca 1977 w Warszawie) – lekarz otolaryngolog.
Życiorys
_01.jpg)
W 1948 uzyskał na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego dyplom lekarza, a następnie wyjechał do Warszawy na roczny staż w Klinice Otolaryngologii Uniwersytetu Warszawskiego, po jego odbyciu został przyjęty do pracy. W 1951 przestawił pracę „Badania audiometryczne w kile wrodzonej i późnej” i uzyskał stopień doktora nauk medycznych. W 1955 uzyskał stypendium naukowe i wyjechał do Londynu, gdzie w Instytucie Otologii i Laryngologii prowadził pod kierunkiem prof. Franka Cunliffe Ormeroda badania nad patologią narządu równowagi. W 1960 zorganizował w Centralnym Ośrodku Badawczym Kolejowej Służby Zdrowia nowoczesną pracownię prowadzącą badania narządu przedsionkowego, którą kierował do 1969. W 1963 otrzymał stypendium naukowe i wyjechał do Sztokholmu, gdzie w Karolinska Sjukhuset współpracował z prof. Carlem-Axelem Hambergerem i doc. Erikiem Fluurem. Wizytował również uczelnie w Lund, Uppsali i Göteborgu, po powrocie do Polski przedstawił pracę habilitacyjną „Badania kliniczne i doświadczalne nad przydatnością elektronystagmografii w ocenie czynności narządu przedsionkowego” i uzyskał stanowisko docenta. 16 marca 1969 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego i objął stanowisko kierownika Kliniki Otolaryngologicznej Akademii Medycznej w Warszawie. W 1976 został profesorem zwyczajnym. Główne kierunki badań: audiometria odpowiedzi elektronicznych i mikrochirurgia ucha, otoneurologia, audiologia; najbardziej znana praca – Otolaryngologia kliniczna (1977). Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 42-6-10/11)[1].
Odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski;
- Złoty Krzyż Zasługi;
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Brązowy i srebrny medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
- Odznaka honorowa „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia”
- Złota Odznaka za Zasługi dla m.st. Warszawy.
Przypisy
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: MITKIEWICZOWIE, Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne .
Bibliografia
- Wielka Encyklopedia PWN red. Jan Wojnowski, Warszawa 2001, t. 4, s. 203.