W dzisiejszym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Zbigniew Kulczycki. Przez lata Zbigniew Kulczycki okazał się tematem interesującym wiele różnych osób. Od wpływu na społeczeństwo po znaczenie w kulturze popularnej, Zbigniew Kulczycki pozostawił niezatarty ślad na świecie. W tym artykule zbadamy różne aspekty Zbigniew Kulczycki, od jego pochodzenia i ewolucji po jego znaczenie w dzisiejszym świecie. Przygotuj się na zanurzenie się w podróż pełną wiedzy i inspiracji na temat Zbigniew Kulczycki!
Data i miejsce urodzenia |
9 października 1916 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
4 marca 1982 |
Starosta kłodzki | |
Okres |
od 26 kwietnia 1947 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
![]() |
Zbigniew Mieczysław Kulczycki (ur. 9 października 1916 w Krakowie[1], zm. 4 marca 1982 w Warszawie) – polski historyk, polityk, działacz PPR, a następnie PZPR, starosta powiatu kłodzkiego w latach 1947–1948.
Urodził się w 1916 roku w Krakowie, gdzie spędził dzieciństwo i młodość. Po ukończeniu szkoły średniej studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie uzyskał magisterium. W 1934 roku jako miłośnik gór wstąpił do Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego[2]; w latach 1942–1944 kierownik sklepu Spółdzielni Owocowo-Warzywnej w Koprzywnicy[1]; działał w ruchu oporu i wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej[3].
Po zakończeniu II wojny światowej osiedlił się w Kłodzku, gdzie należał do ścisłego kierownictwa miejscowego komitetu PPR. Opowiadał się za zjednoczeniem tej partii z Polską Partią Socjalistyczną[4]. 26 kwietnia 1947 został wybrany starostą powiatu kłodzkiego (po odwołaniu Wiktora Frączaka). Funkcję tę sprawował do 31 sierpnia 1948[5]. Był inicjatorem rozpoczęcia polskich badań nad przeszłością ziemi kłodzkiej, których celem była integracja nowej ludności z ziemią kłodzką. W listopadzie 1947 był jednym ze współtwórców Towarzystwa Miłośników Ziemi Kłodzkiej i jego pierwszym prezesem[6][7][8]. Poza tym był współzałożycielem Oddziału PTT w Kłodzku[9].
W 1949 roku przeprowadził się do Wrocławia, gdzie objął funkcję wicewojewody wrocławskiego[10], a następnie przewodniczącego Komitetu ds Turystyki. W latach 1954–1960 wchodził w skład Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego. Od 1972 był jego członkiem honorowym. Działał także w Towarzystwie „Polonia”. Ponadto pracował w aparacie partyjnym.
Od lat 50. XX wieku wziął aktywny udział w zorganizowaniu w Opolu Wyższej Szkoły Pedagogicznej, gdzie był jednym z wykładowców[potrzebny przypis]. Na tej uczelni uzyskał w 1968 stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w zakresie historii[11]. Był autorem wielu opracowań o turystyce, w tym między innymi Zarysu historii turystyki w Polsce, wydanej w 1969. Zmarł w 1982 w Warszawie[3].