Zdzisław Studziński

Zdzisław Studziński

wiceadmirał
Data i miejsce urodzenia	14 sierpnia 1922 Łódź
Data i miejsce śmierci	7 marca 1976 Gdynia
Przebieg służby
Lata służby	1945–1976
Siły zbrojne	Marynarka Wojenna (PRL)
Jednostki	ORP „Błyskawica” ORP „Mors"
Stanowiska	zastępca szefa Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego
Główne wojny i bitwy	nie brał udziału
Odznaczenia

Zdzisław Studziński (ur. 14 sierpnia 1922 w Łodzi, zm. 7 marca 1976 w Gdyni) – polski wiceadmirał, morski oficer pokładowy oraz oficer polityczny; dowódca Marynarki Wojennej, zastępca szefa Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego, instruktor OH ZMP. Poseł na Sejm PRL I, III, IV i V kadencji.

W latach 1945–1949 ukończył studia na Oficerskiej Szkole Politycznej oraz Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej. Był również absolwentem Wyższego Kursu Akademickiego w Akademii Marynarki Wojennej w Leningradzie (1958).

Po promocji oficerskiej został wyznaczony dowódcą okrętu – trałowca bazowego ORP „Mors”. Od 1950 do 1952 dowodził niszczycielem ORP „Błyskawica”. Od 1952 służył w Dowództwie Marynarki Wojennej w Gdyni. Początkowo zajmował stanowisko zastępcy dowódcy Marynarki Wojennej ds. liniowych, a w latach 1955–1969 pełnił funkcję dowódcy Marynarki Wojennej. Na czas jego pobytu w Akademii Marynarki Wojennej ZSRR (1956–styczeń 1958) czasowo pełniącym obowiązki dowódcy Marynarki Wojennej został wyznaczony szef Sztabu Głównego – zastępca dowódcy kontradmirał Jan Wiśniewski^[1]. Od 1969 wiceadmirał Zdzisław Studziński był zastępcą szefa Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego.

Należał do pokolenia tzw. szybkich admirałów. Byli to oficerowie pierwszej powojennej promocji w Marynarce Wojennej, którzy mieli przejąć najwyższe stanowiska po oficerach przedwojennych i radzieckich. Szybko obejmowali kolejne funkcje, a awanse na następne stopnie wojskowe otrzymywali nawet po kilka razy w roku. Zdzisław Studziński jest jak do tej pory najwcześniej awansowanym na kontradmirała i najmłodszym dowódcą w powojennej historii.

Od 1945 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej, a po zjeździe zjednoczeniowym w 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1952 został wybrany po raz pierwszy na posła na Sejm PRL i zasiadał w nim jego I, III, IV i V kadencji. W czasie IV (1964) i V (1968) Zjazdu Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej był wybierany na zastępcę członka Komitetu Centralnego PZPR.

Po objęciu służby w Gdyni został zaproszony do współpracy środowisk harcerskich z Dowództwem Marynarki Wojennej. Był jednym z prekursorów wychowania wodnego w Organizacji Harcerskiej Związku Młodzieży Polskiej. Był obserwatorem VIII Plenum Zarządu Głównego Związku Młodzieży Polskiej w 1952, podczas którego uchwalono program wychowania młodego pokolenia. Po powrocie z Leningradu w 1958 nie wrócił do działalności harcerskiej.

• podporucznik – 1945
• porucznik – 1946
• kapitan marynarki – 1949
• komandor podporucznik – 1951
• komandor porucznik – 1953
• komandor – 1955
• kontradmirał – 1955
• wiceadmirał – 1960

Mieszkał w Gdyni. Od 1946 żonaty z Zofią z domu Szczublewska (1922–2015). Małżeństwo miało córkę i syna^[2].

Zmarł nagle 7 marca 1976 w Gdyni. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu Witomińskim, w starej alei zasłużonych (kwatera 77-15-1)^[3].

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Order Sztandaru Pracy I klasy (dwukrotnie – 1964 i 1968)
• Złoty Krzyż Zasługi (1952)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1947)^[4]
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (dwukrotnie – 1968 i 1973)
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1966)^[5]
• Odznaka honorowa „Za zasługi dla Gdańska” (1960)^[6]
• Order Lenina (Związek Radziecki) (1968)

Do 1999 imię Zdzisława Studzińskiego nosiła Szkoła Podstawowa nr 8 w Rumi. 18 marca 1985 została odsłonięta tablica pamiątkowa na domu przy ul. 6 Sierpnia 26 w Łodzi, w którym urodził się wiceadmirał.

• „Przegląd Morski” nr 3, Gdynia 1976
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom III: M–S, Toruń 2010, s. 549–552