Zenon Nosowicz

W dzisiejszym świecie Zenon Nosowicz stał się tematem o wielkim znaczeniu i zainteresowaniu ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Niezależnie od tego, czy na poziomie osobistym, zawodowym, społecznym czy kulturowym, Zenon Nosowicz przykuł uwagę i wywołał ważne debaty i refleksje. Jego wpływ był odczuwalny w różnych obszarach życia codziennego, wywołując dyskusje na temat jego implikacji i konsekwencji. Przez lata Zenon Nosowicz przyjmował różne formy i ewoluował w zależności od okoliczności i trendów chwili, pozostając kluczowym tematem dla współczesnego społeczeństwa. W tym artykule dokładnie zbadamy znaczenie Zenon Nosowicz i jego wpływ na różne aspekty naszego życia, oferując szczegółową analizę i spostrzeżenia, które zachęcają do przemyśleń i debaty.

Zenon Nosowicz
podpułkownik łączności podpułkownik łączności
Data urodzenia

5 lutego 1882

Data i miejsce śmierci

2 maja 1943
Győr

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

1 Pułk Łączności
3 Pułk Łączności
2 Pułk Łączności
3 Grupa Łączności

Stanowiska

dowódca pułku łączności
dowódca grupy łączności

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Zenon Wilhelm Nosowicz (ur. 5 lutego 1882, zm. 2 maja 1943) – podpułkownik łączności Wojska Polskiego.

Życiorys

W 1920 roku był komendantem Szkoły Podchorążych Wojsk Łączności w Zegrzu[1]. 30 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w Korpusie Wojsk Łączności, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Pełnił wówczas służbę w Szefostwie Służby Łączności Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego[2]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w 1 batalionie zapasowym telegraficznym[3].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów łączności, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 1 pułk łączności[4]. Do 1 lipca 1923 roku był „odkomenderowany” na kurs doszkolenia oficerów korpusu łączności. 8 czerwca 1923 roku został przeniesiony z 1 do 3 pułku łączności w Grudziądzu na stanowisko dowódcy pułku z pozostawieniem na kursie[5][6]. Od czerwca 1924 roku był dowódcą 2 pułku łączności w Jarosławiu[7][8][9]. W kwietniu 1929 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 3 Grupy Łączności w Przemyślu[10]. Z dniem 1 lutego 1930 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i skierowany na dwumiesięczny urlop, a z dniem 31 marca 1930 roku został przeniesiony w stan spoczynku[11]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Jarosław. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr X. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X”[12].

Do 1939 był prezesem Koła Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich w Jarosławiu[13].

Po wybuchu II wojny światowej przedostał się na Węgry, gdzie został internowany. Od 1940 przebywał w obozie w Egerze. Zmarł 2 maja 1943 w Győr po komplikacjach związanych z chorobą miażdżycową i tam został pochowany[14].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Wiśniewski 1994 ↓, s. 121.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 11 sierpnia 1920 roku, s. 692 tu jako Zenon Wilhelm Nosowicz.
  3. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 359, 790 tu podano, że urodził się 21 stycznia 1882 roku.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 255 tu podano, że urodził się 30 stycznia 1882 roku.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 37 z 8 czerwca 1923 roku, s. 384.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 963, 967.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 57 z 21 czerwca 1924 roku, s. 335.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 877, 884.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 613, 620.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 117.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 3, 16.
  12. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 353, 1045.
  13. ↑ Rocznik Ziem Wschodnich 1939, s. 213.
  14. ↑ Tadeusz Lachowicki-Czechowicz Dziennik egerski: zapiski komendanta obozu oficerów polskich na Węgrzech 1939-1944, wyd. Oficyna Wydawnicza Rytm, Warszawa 2003, s. 234

Bibliografia