Zespół samurski

W dzisiejszym artykule zajmiemy się Zespół samurski, bardzo istotnym tematem, który w ostatnim czasie przykuł uwagę wielu osób. Dzięki szczegółowemu i wyczerpującemu podejściu zagłębimy się w najważniejsze i kontrowersyjne aspekty związane z Zespół samurski, aby zaoferować pełny i obiektywny pogląd na ten temat. Poprzez badania i dogłębną analizę zbadamy implikacje i reperkusje, jakie Zespół samurski ma w różnych obszarach społeczeństwa, a także możliwe rozwiązania lub podejścia do skutecznego rozwiązania tego problemu. Nie przegap tej okazji, aby pogłębić swoją wiedzę na temat Zespół samurski i zyskać szerszą i bardziej świadomą perspektywę na tę niezwykle istotną kwestię.

Ten artykuł od 2022-02 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.
Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Zespół samurski[1] (grupa samurska, inna nazwa: języki lezgińskie[2] lub lezgijskie) – grupa blisko spokrewnionych języków kaukaskich, używanych przez ludność w południowym Dagestanie oraz (częściowo) w północnym Azerbejdżanie.

Zespół samurski obejmuje następujące języki (w nawiasie nazwa alternatywna):

  • wschodniosamurskie (wschodniolezgińskie):
język agulski (15–17 tys.)
język lezgiński (320 tys.)
język tabasarański (95–98 tys.)
język arczyński (ok. 1 tys.)
  • południowosamurskie (południowolezgińskie):
język buduchyjski (3–5 tys.)
język kryzyjski (ok. 6–9 tys.)
  • zachodniosamurskie (zachodniolezgińskie):
język cachurski (17–20 tys.)
język rutulski (17–20 tys.)
język chinalugijski (2–3 tys.)

W niektórych klasyfikacjach chinalugijski, ze względu na swą odrębność względem pozostałych języków grupy, bywa z niej wyłączany i uznawany za język izolowany. Czasami do grupy tej bywa zaliczany także język udyjski.

Przypisy

  1. ↑ Zbigniew Gołąb, Adam Heinz, Kazimierz Polański, Słownik terminologii językoznawczej, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1968, s. 286, OCLC 878841339.
  2. ↑ Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 57, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).