Zygmunt Furtak

Dzisiaj zagłębimy się w fascynujący świat Zygmunt Furtak. Temat ten był przedmiotem badań, debat i refleksji na przestrzeni dziejów, wpływając na różne aspekty społeczeństwa. Od momentu pojawienia się Zygmunt Furtak zapoczątkował szereg znaczących przemian w dziedzinie _var2, wywołując zarówno podziw, jak i kontrowersje. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty związane z Zygmunt Furtak, od jego powstania po jego obecny wpływ, w celu przedstawienia kompleksowej i wzbogacającej wizji tego tematu, który jest dziś tak istotny.

Zygmunt Furtak
Data i miejsce urodzenia

19 grudnia 1911
Lublin

Data i miejsce śmierci

21 kwietnia 1996
Warszawa

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Handlu Zagranicznego
Okres

od luty 1965
do wrzesień 1969

Przynależność polityczna

PZPR

Ambasador PRL w Japonii
Okres

od październik 1969
do grudzień 1971

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej

Zygmunt Furtak (ur. 19 grudnia 1911 w Lublinie, zm. 21 kwietnia 1996 w Warszawie) – polski inżynier budownictwa lądowego, działacz polityczny i dyplomata.

Życiorys

Urodził się 19 grudnia 1911 w Lublinie, robotniczej rodzinie Aleksandra (zm. 1952) i Aleksandry (zm. 1975) Furtaków. W czasie I wojny światowej z rodziną przebywał w Rosji. Po powrocie do kraju, ukończył w 1930 gimnazjum matematyczno-przyrodnicze w Lublinie. W latach 1930–1938, z przerwą na służbę wojskową, studiował na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Po ukończeniu studiów pracował jako inżynier konstruktor.

W 1939 zmobilizowany, jako podporucznik 35 pułku piechoty brał udział w kampanii wrześniowej w walkach na Pomorzu, tam dostał się do niemieckiej niewoli. Osadzony w Oflagu II C Woldenberg, gdzie przebywał do wyzwolenia obozu przez Armię Czerwoną w lutym 1945. W oflagu w ramach „Bratniej Pomocy” Zrzeszenia Studiujących na Wyższych Uczelniach w Polsce prowadził dla jeńców-studentów wykłady z architektury i budownictwa[1].

W marcu 1945 wstąpił do PPR, od 1948 w PZPR[2]. W latach 1945–1946 w Ministerstwie Przemysłu i Handlu był zastępcą Naczelnego Dyrektora Centralnego Zarządu Przemysłu Mineralnego oraz pełnił funkcję Przewodniczącego Związku Zawodowego Pracowników Państwowych, w latach 1948–1952 był wicedyrektorem, potem dyrektorem Centralnego Zarządu Budownictwa Przemysłowego w Warszawie, w latach 1952–1953 dyrektorem Zjednoczenia Budowy Huty im. B. Bieruta w Częstochowie, w latach 1953–1954 zastępcą Dyrektora do Spraw Administracyjnych w Zjednoczeniu Budowy Huty im. Lenina w Krakowie, w latach 1954–1956 zastępcą dyrektora w Centralnym Zarządzie Budownictwa Przemysłowego „Północ” w Warszawie, w latach 1957–1962 na stanowisku dyrektora naczelnego Centrali Handlu Zagranicznego „CEKOP” w Warszawie. W okresie 1962 do 1965 był radcą handlowym w Ambasadzie PRL w Sztokholmie. Od lutego 1965 do września 1969 był podsekretarzem Stanu w Ministerstwie Handlu Zagranicznego. Od października 1969 do grudnia 1971 ambasador nadzwyczajny i pełnomocny PRL w Cesarstwie Japonii[3].

Zmarł 21 kwietnia 1996 w Warszawie, pochowany 26 kwietnia 1996 w grobie rodzinnym na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 8F-4-1)[4].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Jan Olesik. Działalność oświatowo-naukowa w Oflagu IIC Woldenberg. „Rocznik Lubuski”. Tom 10, s. 40, 1978. Zielona Góra: Lubuskie Towarzystwo Naukowe. . 
  2. ↑ Zarys biografii na stronie IPN
  3. ↑ Dziennik Polski, r. XXV, nr 169 (7905), s. 3.
  4. ↑ Cmentarze Bródzieńskie , brodnowski.grobonet.com .
  5. ↑ Dekoracja wysokimi odznaczeniami działaczy państwowych, "Trybuna Ludu", nr 201, 22 lipca 1969, s. 8.
  6. ↑ M.P. z 1953 r. nr 93, poz. 1273 „za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie budownictwa przemysłowego”.
  7. ↑ M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 122 „za zasługi przy usprawnieniu transportu kolejowego w Polsce”.
  8. ↑ M.P. z 1947 r. nr 79, poz. 529 „za zasługi przy zabezpieczeniu, odbudowie i organizacji przemysłu”.
  9. ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 18 stycznia 1955 r. nr 0/194 - na wniosek Ministra Budownictwa Przemysłowego.