Łagiewka pyłkowa

W dzisiejszym świecie Łagiewka pyłkowa to kwestia, która staje się coraz bardziej istotna w społeczeństwie. Z biegiem czasu Łagiewka pyłkowa stał się podstawowym aspektem codziennego życia ludzi, wpływającym na ich decyzje i działania. Od Łagiewka pyłkowa ewoluował i dostosował się do nowych trendów i technologii, stając się tematem wspólnego zainteresowania szerokiego grona osób. W tym artykule dokładnie zbadamy wpływ Łagiewka pyłkowa na dzisiejsze społeczeństwo i sposób, w jaki zyskał on na znaczeniu na przestrzeni lat.

Łagiewka pyłkowa wytwarzana przez pyłek kliwii cynobrowej

Łagiewka pyłkowa – wydłużona część komórki wegetatywnej ziarna pyłku, czyli gametofitu męskiego roślin nasiennych. Gdy ziarno pyłku osiada na znamieniu słupka, łagiewka wrasta w słupek i przenosi komórki plemnikowe do woreczka zalążkowego[1]. Wzrost ten ma charakter chemotropizmu dodatniego wobec substancji wydzielanych przez słupek i ujemnego wobec tlenu i może osiągać prędkość 20 μm/min (u trzykrotki)[2].

W części wierzchołkowej łagiewki pyłkowej gromadzi się cytoplazma, a w części nasadowej może jej nie być wcale. Ściana łagiewki jest skutynizowana. Rozrasta się w części wierzchołkowej powodując wzrost łagiewki na długość. Starsze części mogą być odcinane zatyczkami kalozowymi. W odciętych częściach nadal może zachodzić ruch cytoplazmy[3].

Łagiewka pyłkowa zwykle przerasta szyjkę słupka rosnąc w przestrzeniach międzykomórkowych w jej wnętrzu, następnie przerasta przez tkankę stygmatoidalną (transmisyjną) wyściełającą ścianę zalążni oraz przez łożysko i wchodzi w kontakt z zalążkiem. Możliwość wzrostu łagiewki związana jest z trawieniem substancji międzykomórkowej oraz wcześniejszym rozluźnieniem kontaktu między komórkami tkanki stygmatoidalnej[3].

Przypisy

  1. ↑ Franz Firbas: Systematyka . W: Botanika: podręcznik dla szkół wyższych. Eduard Strasburger (red.). Wyd. 2 polskie według 28 oryg. Warszawa: PWRiL, 1967, s. 731, 764. (pol.).
  2. ↑ Walter Schumacher: Fizjologia roślin. W: Botanika: podręcznik dla szkół wyższych. Eduard Strasburger (red.). Wyd. 2 polskie według 28 oryg. Warszawa: PWRiL, 1967, s. 396, 473. (pol.).
  3. ↑ a b Katherine Esau: Anatomia roślin. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1973, s. 681-691.