Świętokradztwo

Motyw Świętokradztwo to taki, który przez lata przyciągał uwagę i ciekawość wielu osób. Jest to temat, który wywołał debatę, dyskusję i refleksję w różnych sferach społeczeństwa. Od pola akademickiego po dziedzinę popularną, Świętokradztwo był przedmiotem badań, analiz i eksploracji. W miarę postępu i ewolucji społeczeństwa zainteresowanie i znaczenie Świętokradztwo stale się zmieniają, rozszerzając się na nowe obszary i rodząc nowe pytania. W tym artykule dokładnie zbadamy znaczenie i wpływ Świętokradztwo w różnych kontekstach, a także jego wpływ na nasze codzienne życie.

Świętokradztwo – termin religijny, który określa znieważenie miejsca, przedmiotu, osoby poświęconej Bogu lub innych rzeczy związanych z religią.

Katolicyzm

Świętokradztwo w rozumieniu teologii katolickiej definiuje Katechizm Kościoła Katolickiego w punkcie 2120: „Świętokradztwo polega na profanowaniu lub niegodnym traktowaniu sakramentów i innych czynności liturgicznych, jak również osób, rzeczy i miejsc poświęconych Bogu”.

Kan. 916 KPK pozwala w szczególnym przypadku na przystąpienie do Komunii Świętej bez uprzedniego odpuszczenia grzechów ciężkich w sakramencie pokuty. Takie przyjęcie Eucharystii nie będzie uważane za świętokradzkie[1].

Świętokradztwo popełnione przeciw Eucharystii jest grzechem ciężkim, ponieważ jest w niej obecny Chrystus.

Zgodnie z kan. 1382 § 1 KPK znieważenie postaci eucharystycznych poprzez: porzucenie albo zabieranie lub też przechowywanie w celu świętokradczym wiąże się z ekskomuniką latae sententiae[2]

Prawo świeckie

Świętokradztwo może być czynem podlegającym karze także w świetle prawa świeckiego. Dla przykładu w polskim kodeksie karnym świętokradztwu odpowiada występek obrazy uczuć religijnych, który jest zagrożony karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do 2 lat[3]. Zobacz: obraza uczuć religijnych.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Kan. 916. Kto ma świadomość grzechu ciężkiego, nie powinien bez sakramentalnej spowiedzi odprawiać Mszy świętej ani przyjmować Komunii świętej, chyba że istnieje poważna racja i nie ma sposobności wyspowiadania się. W takim jednak wypadku ma pamiętać o tym, że jest obowiązany wzbudzić akt żalu doskonałego, który zawiera w sobie zamiar wyspowiadania się jak najszybciej.
  2. ↑ Kan. 1382. § 1. Kto porzuca albo w celu świętokradczym zabiera lub przetrzymuje postacie konsekrowane, zaciąga ekskomunikę latae sententiae, zarezerwowaną dla Stolicy Apostolskiej; duchowny może być ponadto ukarany inną karą, nie wyłączając wydalenia ze stanu duchownego.
  3. ↑ Art. 196 KK.

Zapoznaj się z zastrzeżeniami dotyczącymi pojęć prawnych w Wikipedii.