18 Dywizja Pancerna (III Rzesza)
Czasami spotykamy 18 Dywizja Pancerna (III Rzesza). Ten 18 Dywizja Pancerna (III Rzesza) może być częścią naszego życia w taki czy inny sposób, czy to jako temat zainteresowania, istotna osoba w naszym życiu, wydarzenie historyczne, czy po prostu coś, co budzi naszą ciekawość. W tym artykule będziemy dokładniej badać zmienną 18 Dywizja Pancerna (III Rzesza) i jej znaczenie w różnych kontekstach. Od jego wpływu na społeczeństwo po jego znaczenie w naszym życiu osobistym, zagłębimy się w świat 18 Dywizja Pancerna (III Rzesza), aby lepiej zrozumieć jego znaczenie i wpływ na otaczający nas świat.
 Znak taktyczny | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
gen. wojsk panc. Walther Nehring |
| Ostatni |
gen. por. Karl-Wilhelm von Schlieben |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Formacja | |
| Rodzaj wojsk | |
18 Dywizja Pancerna (niem. 18. Panzer-Division) – niemiecka dywizja pancerna z okresu II wojny światowej, uczestniczyła w ataku na Związek Radziecki.
Historia
Została zorganizowana rozkazem z dnia 26 października 1940 w Chemnitz z oddziałów 4 i 14 Dywizji Piechoty, wchodziła w skład 11 Armii.
W maju 1941 roku została włączona w skład 2 Grupy Pancernej. W czerwcu 1941 roku w składzie tej armii weszła w skład Grupy Armii Środek i wzięła udział w ataku na ZSRR. Atak przeciw Armii Czerwonej rozpoczęła razem z 17 Dywizją Pancerną 22 czerwca 1941 stacjonując na północ od Twierdzy Brześć[1].
Od momentu ataku na ZSRR cały czas walczyła w składzie Grupy Armii Środek na środkowym odcinku frontu wschodniego; m.in. pod Orłem, Briańskiem i Orszą. Latem 1943 dywizja posiadała 72 czołgi. W listopadzie 1943 roku w rejonie Kijowa została rozbita, tracąc przy tym większość sprzętu i ludzi.
Jej resztki wycofano na tyły, a następnie 29 grudnia 1943 roku dywizję oficjalnie rozwiązano. Z jej sztabu oraz ocalałych pododdziałów tyłowych sformowano 18 Dywizję Artylerii.
Dowództwo dywizji
- Dowódcy dywizji[2]
- gen. wojsk panc. Walther Nehring (1940–1942)
- gen. por. Karl Freiherr von Thüngen (1942)
- gen. łącz. Albert Praun (1942)
- gen. por. Karl Freiherr von Thüngen (1942)
- gen. por. Erwin Menny (1942–1943)
- gen. por. Karl Freiherr von Thüngen (1943)
- gen. por. Karl-Wilhelm von Schlieben (1943)
Struktura organizacyjna
- Skład w 1941
- 18 pułk pancerny (Panzer-Regiment 18)
- 28 pułk pancerny (Panzer-Regiment 28)
- 18 Brygada Strzelców (Schützen-Brigade 18)
- 52 pułk strzelców (Schützen-Regiment 52)
- 101 pułk strzelców (Schützen-Regiment 101)
- 18 batalion motocyklowy (Kradschützen-Bataillon 18)
- 88 pułk artylerii (Artillerie Regiment 88)
- 88 batalion rozpoznawczy (Aufklärungs-Abteilung 88)
- 88 dywizjon przeciwpancerny (Panzerjäger Abteilung 88)
- 98 batalion pionierów (Pionier Bataillon 98 )
- 88 batalion łączności (Nachrichten Abteilung 88)
- Skład w 1943
- 18 oddział (batalion) pancerny (Panzer-Abteilung 18)
- 52 pułk grenadierów pancernych (Panzergrenadier-Regiment 52)
- 101 pułk grenadierów pancernych (Panzergrenadier-Regiment 101)
- 18 pułk artylerii pancernej (Panzer-Artillerie-Regiment 18)
- 88 pancerny batalion rozpoznawczy (Panzer-Aufklärungs-Abteilung 88)
- 88 dywizjon przeciwpancerny (Panzerjäger Abteilung 88)
- 98 batalion pionierów (Pionier Bataillon 98)
- 88 pancerny batalion łączności (Panzer Nachrichten Abteilung 88)
Przypisy
- ↑ Proektor 1973 ↓, s. 236.
- ↑ Rosado i Bishop 2012 ↓, s. 146.
Bibliografia
- Marcin Bryja: Panzerwaffe. Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 1996. ISBN 83-86209-67-4.
- Chris Bishop: Niemieckie wojska pancerne w II wojnie światowej. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2009. ISBN 978-83-11-11391-6.
- Dariusz Jędrzejewski, Zbigniew Lalak: Niemiecka broń pancerna 1939-1945. Warszawa: Wyd. Lampart, 1998. ISBN 83-867-7636-6.
- D.M. Proektor: Agresja i katastrofa. Warszawa: 1973.
- Jorge Rosado, Chris Bishop: Dywizje pancerne Wehrmachtu 1939–1945. Poznań: Wydawnictwo Vesper, 2012. ISBN 978-83-7731-130-1.
- Leksykon Wehrmachtu – 18 Dywizja Pancerna