W tym artykule poruszony zostanie temat Ager publicus, który był przedmiotem zainteresowania i debaty w różnych obszarach. Ager publicus to temat, który wzbudził ogromne oczekiwania i wzbudził ciekawość zarówno ekspertów, jak i fanów. Na przestrzeni dziejów Ager publicus wywarł znaczący wpływ na różne aspekty społeczeństwa, a jego znaczenie jest nadal przedmiotem studiów i badań. Dzięki szczegółowej i wyczerpującej analizie zostaną zbadane różne podejścia i perspektywy dotyczące Ager publicus w celu zapewnienia kompleksowej i wzbogacającej wizji na ten temat.
Ager publicus (po łacinie ziemia publiczna) – publiczne grunty w starożytnym Rzymie, którymi zarządzało państwo.
Według tradycji twórcą ager publicus był Romulus, który przydzielił obywatelom Rzymu działki po 2 jugera (jednostka obszaru odpowiadająca późniejszej mordze), zaś resztę terenów przeznaczył do uprawy kolektywnej. Na ager publicus składały się ziemie zdobyte na nieprzyjacielu, zabrane zbuntowanym sprzymierzeńcom i "ziemie niczyje". Sporą ich część odebrano np. italskim miastom, które poparły Hannibala (zobacz: wojny punickie).
Każdy obywatel mógł użytkować 500 jugerów (około 125 hektarów) ziemi publicznej[1], ale w drugiej połowie II wieku p.n.e. wielu bogatych właścicieli ziemskich zajmowało wielokrotnie więcej, podczas gdy ogromne rzesze ubogich obywateli pozbawione były ziemi w ogóle. Tę wywołującą poważne napięcia społeczne sytuację miały zakończyć reformy Grakchów (rozpoczęte w 133 roku p.n.e.).
Juliusz Cezar przeprowadził na terenie Kampanii dwie ustawy agrarne w 59 roku p.n.e.