Ajas (syn Ojleusa)
W dzisiejszym świecie Ajas (syn Ojleusa) stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum osób, firm i organizacji. Od momentu pojawienia się Ajas (syn Ojleusa) przykuł uwagę społeczeństwa i wywołał niekończące się debaty, dyskusje i refleksje na temat jego znaczenia, wpływu i ewolucji. Niezależnie od tego, czy na poziomie osobistym, zawodowym, społecznym czy kulturowym, Ajas (syn Ojleusa) zdołał przekroczyć granice i dziś stał się kluczowym punktem odniesienia. Z tego powodu niezbędna jest dogłębna i szczegółowa analiza i odniesienie się do wszystkich aspektów związanych z Ajas (syn Ojleusa), aby lepiej zrozumieć jego wpływ i znaczenie w naszym codziennym życiu.
| królewicz lokrydzki, uczestnik wojny trojańskiej | |
 Ajas i Kasandra – greckie malowidło wazowe w stylu czerwonofigurowym na attyckim pucharze z V w. p.n.e., Luwr w Paryżu | |
| Inne imiona |
Ajaks |
|---|---|
| Występowanie | |
| Rodzina | |
| Ojciec | |
| Matka | |
Ajas (także Ajaks, zw. Małym, gr. Αἴας Aías, łac. Aiax) – uczestnik wojny trojańskiej w mitologii greckiej.
Uchodził za syna Ojleusa[1][2] (króla Lokrów) i jego żony, Eriopis[3] (lub Alkimache). Był jednym z zalotników Heleny.
W noc upadku Troi dopuścił się świętokradztwa, uprowadzając (i wedle innych podań także gwałcąc) Kasandrę, szukającą schronienia u stóp posągu Ateny. Za radą Odyseusza Achajowie chcieli ukamienować świętokradcę, lecz zdążył on uciec.
Po odpłynięciu Ajasa z Troi zagniewana Atena raziła piorunem jego okręt. Ajas ocalał uczepiony skały morskiej, ale gdy zaczął urągać bogini, Posejdon rozbił skałę trójzębem i Ajas utonął. Jego ciało zostało wyrzucone na brzeg wyspy Mykonos, gdzie pogrzebała je Tetyda.
Świętokradczy czyn Ajasa popełniony w Troi spowodował zesłanie przez Atenę zarazy na Lokrów. Znękani chorobą mieszkańcy zwrócili się o pomoc do wyroczni, która zaleciła przebłaganie Ateny przez wysyłanie do Troi w ciągu tysiąca lat dwu dziewcząt-błagalnic. Zwyczaj ten był praktykowany aż do końca wojny fokidzkiej (357–346 p.n.e.)
Przypisy
- ↑ Pierre Grimal: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2008, s. 13. ISBN 83-04-04673-3.
- ↑ Vojtech Zamarovský: Bohovia a hrdinovia antických bájí. Bratislava: Perfekt a.s., 1998, s. 23. ISBN 80-8046-098-1. (słow.).
- ↑ Pierre Grimal, op. cit., s. 260.
Bibliografia
- A. Kempiński: Encyklopedia mitologii ludów indoeuropejskich. Iskry, 2001. ISBN 83-207-1629-2.
- J. Schmidt: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Katowice: 1996. ISBN 83-7132-266-6.