Alphonse Picou

Dziś wkraczamy w fascynujący świat Alphonse Picou, tematu, który przez lata budził zainteresowanie wielu osób. Od momentu pojawienia się Alphonse Picou był przedmiotem badań, debat i kontrowersji, co czyni go dziś niezwykle istotnym tematem. W tym artykule będziemy badać różne aspekty związane z Alphonse Picou, od jego pochodzenia po wpływ na obecne społeczeństwo. Bez wątpienia jest to temat, który nie pozostawi nikogo obojętnym i jesteśmy pewni, że w kolejnych wierszach znajdziesz fascynujące i interesujące informacje na temat Alphonse Picou. Dołącz do nas w tej podróży pełnej odkryć i nauki!

Alphonse Picou
Ilustracja
Alphonse Picou (1950)
Imię i nazwisko

Alphonse Floristan Picou

Data i miejsce urodzenia

19 października 1878
Nowy Orlean

Data i miejsce śmierci

4 lutego 1961
Nowy Orlean

Instrumenty

klarnet, gitara

Gatunki

jazz nowoorleański

Zawód

muzyk

Powiązania

Freddie Keppard, Bunk Johnson, Papa Celestin

Zespoły
The Olympia Orchestra
The Tuxedo Brass Band
Kid Rena’s Delta Jazzband
Multimedia w Wikimedia Commons
Tablica pamiątkowa na domu Alphonse’a Picou i jego córki – Olgi
w dzielnicy Tremé w Nowym Orleanie

Alphonse Floristan Picou (ur. 19 października 1878 w Nowym Orleanie, zm. 4 lutego 1961 tamże)[1] – amerykański klarnecista jazzowy, prekursor tego gatunku muzyki, kompozytor, aranżer i okazjonalny wokalista.

Życiorys

Pochodził z zamożnej rodziny kreolskiej, należącej do klasy średniej. Jego rodzicami byli Alfred i Clotilde z d. (Serpas). Miał kilkoro rodzeństwa.

W wieku czternastu lat zaczął grać na gitarze[1]. Rok później sięgnął po klarnet, który stał się jego instrumentem głównym. W 1894 grał już zawodowo[1]. Rodzice jednak, uważając że z samej muzyki nie da się wyżyć, posłali go do zawodu. Uczył się dekarstwa i pracował przy kryciu dachów kościołów blachą miedzianą. Wkrótce jednak okazało się, że jako klarnecista pracował częściej niż jako dekarz, i znacznie więcej zarabiał.

Jako członek sekcji kreolskiej Orkiestry Symfonicznej Lyre Club grał muzykę klasyczną. Występował także z różnymi zespołami tanecznymi i orkiestrami dętymi, takimi jak Fortunea Augustat, The Excelsior Brass Band, The Olympia Brass Band i The Tuxedo Brass Band. Był Kreolem o pochodzeniu w większości europejskim, obdarzonym jasną karnacją. Dzięki temu w początkach kariery okazjonalnie współpracował z zespołami złożonymi tylko z białych muzyków, co w czasach segregacji rasowej było niedopuszczalne, zwłaszcza na Południu kraju.

W 1897 założył The Independence Band[1]. Był jednym z pierwszych muzyków grających w nowym stylu, który rozwijał się w Nowym Orleanie, ale jeszcze nie został nazwany „jazzem”. Grał z czołowymi instrumentalistami epoki narodzin nowego gatunku, który stał się rodzimej muzyki Stanów Zjednoczonych: puzonistą Bouboulem Valentinem, Oscarem DuCongem oraz kornecistami Buddym Boldenem, Manuelem Perezem, Freddiem Keppardem, Bunkiem Johnsonem i „Papą” Celestinem[1]. Wzorowało się na nim wielu młodych klarnecistów, m.in. Johnny Dodds i Jimmie Noone. Jego wariacja w utworze High Society (standardzie jazzu tradycyjnego) była pierwszą słynną partią solową w jazzie, która jest powtarzana do czasów obecnych[1].

W latach 1914–1918 przebywał w Chicago. Pracował m.in. z Perezem w The Arsonia Café[2]. Następnie na stałe powrócił do Nowego Orleanu. Oprócz występów estradowych okazjonalnie komponował. Napisał m.in. takie utwory jak Alligator Hop i Olympia Rag. Stworzył także kilka kompozycji na zamówienie „Kinga” Olivera.

W okresie wielkiego kryzysu gospodarczego pracował jako dekarz[2]. Grał tylko wieczorami w niedużym wymiarze godzin[1]. Ok. 1940 wraz z odrodzeniem dixielandu (Dixieland Revival) znów zajął się wyłącznie muzyką. M.in. dokonał swoich pierwszych nagrań z zespołem trębacza Kida Reny – Delta Jazzband[2]. Nigdy nie nagrywał jako lider. Następnie pracował z grupami „Papy” Celestina. Po jego śmierci prowadził własne, małe zespoły. Występując w klubach i lokalach w Dzielnicy Francuskiej, jego główna siedzibą był The Paddock Longue[3].

Zmarł w wieku 82. lat. Został pochowany na Mount Olivet Cemetery and Mausoleum w Nowym Orleanie[4]. Jego kondukt pogrzebowy był największy, spośród tych, które do tego czasu odbyły się w mieście. Uczestniczyło w nim kilka orkiestr dętych oraz wielu pojedynczych muzyków jazzowych, pragnących oddać hołd zmarłemu. Choć był praktykującym katolikiem, ceremonię pogrzebową prowadził pastor baptysta[5].

Instrumentarium

Często grał na nietypowym klarnecie altowym z czarą głosową skierowaną do góry. Instrument w systemie Alberta wyprodukowała amerykańska firma Penzel Mueller. Klarnet jest eksponowany w Kolekcji Historycznej Nowego Orleanu[6].

Wybrana dyskografia

  • 1951 Kid Rena’s Delta Jazz Band (Circle)
  • 1976 The Paddock Jazz Band – 1953 – Featuring Alphonse Picou (Center Records)
  • Two Giants of Traditional Jazz – Papa Celestin–Alphonse Picou (Old Riccoon)
  • A New Orleans Jazz Party – George Lewis–Punch Miller–Eddie Miller–Jim Robinson–Alphonse Picou–Paul Barbarin (Rarities)

Zestawienie wg dat wydania płyt

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Alphonse Picou. allmusic.com. . (ang.).
  2. ↑ a b c Alphonse Picou (1878–1961). The Syncopated Times. . (ang.).
  3. ↑ Picou Residence
  4. ↑ Alphonse Floristan Picou. Find a Grave. . (ang.).
  5. ↑ New Orleans Bid Goodbye to Alphonse Picou. „Ebony”. . (ang.).
  6. ↑ Klarnet Alphonse’a Picou

Bibliografia

Linki zewnętrzne