Temat André Giraud był przedmiotem badań i debat od dziesięcioleci. Znaczenie André Giraud we współczesnym społeczeństwie jest niezaprzeczalne, a jego wpływ znajduje odzwierciedlenie w praktycznie każdym aspekcie codziennego życia. Od swojej roli w historii po znaczenie we współczesnym świecie, André Giraud okazał się kluczowym elementem w konstruowaniu tożsamości i rozwoju ludzkości. Z biegiem czasu André Giraud ewoluował, a jego znaczenie zostało na nowo zinterpretowane w różnych kontekstach, co wywołało niekończące się refleksje i analizy. W tym artykule zbadamy wielorakie wymiary André Giraud i jego wpływ na nasze obecne społeczeństwo.
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
3 kwietnia 1925 |
---|---|
Data śmierci |
27 lipca 1997 |
Minister przemysłu Francji | |
Okres |
od 6 kwietnia 1978 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister obrony Francji | |
Okres |
od 21 marca 1986 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
André Giraud (ur. 3 kwietnia 1925 w Bordeaux[1], zm. 27 lipca 1997[2]) – francuski polityk, inżynier i urzędnik państwowy, propagator rozwoju we Francji sektora energetyki jądrowej, minister przemysłu (1978–1981) oraz obrony (1986–1988).
Absolwent École polytechnique, kształcił się także w École nationale supérieure des mines oraz w École nationale supérieure du pétrole et des moteurs[1]. Do połowy lat 60. był zawodowo związany z Institut français du pétrole (francuskim instytutem badawczym zajmującym się ropą naftową), pełnił w nim m.in. funkcję zastępcy dyrektora wykonawczego[1]. W drugiej połowie tej dekady zajmował kierownicze stanowisko w przedsiębiorstwie Régie Nationale des Usines Renault[2]. W latach 1970–1978 był administratorem generalnym Commissariat á l'energie atomique, francuskiego komitetu do spraw energetyki jądrowej[1].
Należał do Partii Republikańskiej[2], współtworzącej Unię na rzecz Demokracji Francuskiej. Od 6 kwietnia 1978 do 13 maja 1981 sprawował urząd ministra przemysłu w trzecim rządzie, którym kierował Raymond Barre[3]. W 1981, po dojściu do władzy socjalistów, zajął się działalnością akademicką jako profesor na Université Paris-Dauphine[1][2]. Od 21 marca 1986 do 10 maja 1988 pełnił funkcję ministra obrony w drugim gabinecie premiera Jacques’a Chiraca[3]. Potem udzielał się jako konsultant, prowadził też własną firmę doradczą[2][4].