Andrzej Lelewski

W tym artykule zajmiemy się Andrzej Lelewski z różnych perspektyw, aby zaoferować wszechstronną i wzbogacającą wizję tego tematu lub postaci. W następujący sposób zbadamy jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie, a także jego wpływ w różnych obszarach, takich jak kultura, gospodarka, polityka i życie codzienne. Ponadto zagłębimy się w jego ewolucję w czasie, znaczenie historyczne i wpływ w różnych kontekstach. Poprzez szczegółową analizę staramy się zapewnić głębsze i bardziej krytyczne zrozumienie Andrzej Lelewski, aby zachęcić do konstruktywnej i świadomej refleksji na temat tego tematu lub postaci.

Andrzej Lelewski
generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

20 kwietnia 1950
Cyprianka

Przebieg służby
Lata służby

1971−2010

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Jednostki

23 pułk czołgów średnich
27 pułk czołgów
73 pułku czołgów średnich
11 Dywizja Zmechanizowana
12 Dywizja Zmechanizowana
1 Korpus Zmechanizowany

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż ZasługiSrebrny Krzyż ZasługiZłoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”

Andrzej Lelewski (ur. 20 kwietnia 1950 w Cypriance[1]) – generał dywizji Wojska Polskiego.

W 1971 roku był absolwentem Technikum Pedagogiczno–Przemysłowego we Włocławku i w tym samym roku wstąpił do Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Pancernych w Poznaniu. Absolwent Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie (1979)[1], Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej, Wyższego Kursu Dowódczego NATO w Hadze. W 1975 awansowany na podporucznika[1]

Karierę wojskową rozpoczął w Słubicach: 1975–1979 d-ca plutonu czołgów, 1978–1979 d-ca kompanii czołgów w 23 Pułku Czołgów Średnich w Słubicach. W 1982 roku szef sztabu 27 pułku czołgów[1], dowódca 73 Pułku Czołgów Średnich w Gubinie (1987)[1], zastępca dowódcy w 11 Dywizji Zmechanizowanej w Żaganiu(1990)[1]. W 1994 roku objął dowodzenie 12 Dywizją Zmechanizowaną w Szczecinie. W maju 1997 roku został zastępcą szefa Sztabu Pomorskiego Okręgu Wojskowego do spraw operacyjnych w Bydgoszczy. W kwietniu 2001 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 1 Korpusu Zmechanizowanego w Bydgoszczy. 15 sierpnia 2002 roku Prezydent RP Aleksander Kwaśniewski mianował go generałem brygady[2]. Zastępca dowódcy korpusu w Międzynarodowym Dowództwie Korpusu Greckiego. Od 2007 roku szef Zarządu Planowania Operacyjnego P3 Sztabu Generalnego WP w Warszawie.

W maju 2008 roku Prezydent RP Lech Kaczyński odrzucił jego kandydaturę do nominacji generalskiej, przedłożoną przez Ministra Obrony Narodowej Bogdana Klicha[3]. W czerwcu 2008 wziął udział w spotkaniu środowiskowym z żołnierzami 12 Brygady Zmechanizowanej w Szczecinie[4]. 22 sierpnia 2011 wziął udział we wręczeniu sztandaru Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych w Drawsku.

8 sierpnia 2008 roku Prezydent RP Lech Kaczyński mianował go generałem dywizji[5]. W styczniu 2010 odszedł w stan spoczynku[6].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f „Pancerniak” Nr 48 s. 5
  2. ↑ M.P. z 2002 r. nr 37, poz. 584
  3. ↑ Lista odrzuconych generałów - WPROST.pl , www.wprost.pl (pol.).
  4. ↑ :: 12 Brygada Zmechanizowana im. gen. broni Józefa Hallera :: Archiwum 2008 :: , www.12bz.wp.mil.pl (pol.).
  5. ↑ M.P. z 2008 r. nr 61, poz. 537
  6. ↑ Faszcza 2015 ↓, s. 189.
  7. ↑ M.P. z 2006 r. nr 1, poz. 9

Bibliografia

  • Dariusz Faszcza: 12 Szczecińska Dywizja Zmechanizowana. 70 lat służby na Pomorzu Zachodnim (1945-2015). Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2015. ISBN 978-83-63755-75-1.
  • „Pancerniak” – miesięcznik 5 Kresowej Dywizji Zmechanizowanej Nr 48 (78) lipiec–sierpień 1995 r.