Antoni Procajłowicz

W dzisiejszym świecie Antoni Procajłowicz stał się tematem bardzo interesującym i istotnym. Wraz z postępem technologii i globalizacją coraz więcej ludzi jest w jakiś sposób dotkniętych Antoni Procajłowicz. Od wpływu na społeczeństwo po implikacje gospodarcze, Antoni Procajłowicz wywołał wielką debatę i analizy w różnych obszarach. W tym artykule szczegółowo i wyczerpująco zbadamy różne wymiary Antoni Procajłowicz, aby zrozumieć jego znaczenie we współczesnym świecie i jego wpływ na nasze życie.

Antoni Stanisław Procajłowicz
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 maja 1876
Rodatycze

Data i miejsce śmierci

13 lipca 1949
Kraków

Zawód, zajęcie

malarz

Multimedia w Wikimedia Commons

Antoni Stanisław Procajłowicz (ur. 10 maja 1876 w Rodatyczach, zm. 13 lipca 1949 w Krakowie) – polski malarz, ilustrator książek, twórca grafik i plakatów, tworzący w stylu secesji[1].

Życiorys

Melancholik – portret Antoniego Procajłowicza autorstwa Wojciecha Weissa z 1898 r.

Studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie u Floriana Cynka, Leona Wyczółkowskiego, Jana Stanisławskiego i Jacka Malczewskiego. Podczas studiów zaangażował się w ilustrowanie periodyku „Młodość”, który był wydawany od końca 1898 przez ogólnoakademickie stowarzyszenie kształcącej się młodzieży postępowej „Zjednoczenie”. W 1899 przejął po Stanisławie Wyspiańskim funkcję redaktora artystycznego tygodnika „Życie”[2], który wychodził do 1900. Po 1903 był ilustratorem „Kalendarza Robotniczego”, uznawanego za jedyny kalendarz o wartości artystycznej. Od 1908 do wybuchu wojny był nauczycielem malarstwa dekoracyjnego na wydziale przemysłu artystycznego Państwowej Szkoły Przemysłowej w Krakowie.

We wrześniu 1914 wstąpił w szeregi Legionów Polskich, został przydzielony do Biura Techniczno-Bojowego Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego, a następnie pełnił funkcję dyrektora Centralnego Biura Wydawnictw NKN[3] i służył w Warsztatach Legionów Polskich. Był także kierownikiem artystycznym redagowanego przez Lucjana Rydla „Tygodnika Ilustrowanego Polskiego”, który ukazywał się od 1 sierpnia 1915[3]. Po kryzysie przysięgowym został internowany w obozie w Witkowicach, gdzie współwięźniowie wybrali go na polskiego komendanta obozu. W marcu 1918 zaprojektował odznakę dla więzionych w obozie witkowickim. Po zakończeniu wojny wyjechał do Warszawy, a potem do Bydgoszczy, gdzie był od 1922 wykładowcą w Państwowej Szkole Przemysłu Artystycznego[4]. Wykonał obraz ołtarzowy do kaplicy Matki Boskiej w użytkowanym przez niemieckich katolików kościele św. Ignacego Loyoli w Bydgoszczy[5]. Do Krakowa powrócił w 1924[6]. 19 maja 1925 zmarła tam po ciężkiej chorobie jego żona Olga z Kopietzów[7].

Był współzałożycielem towarzystwa Polska Sztuka Stosowana oraz członkiem ugrupowania Krąg (1948-1949). Projektował ilustracje dla czasopisma Chimera.

W podkrakowskiej Rudawie posiadał murowaną willę, w której bywali m.in. Stanisław Wyspiański, Włodzimierz Tetmajer i Lucjan Rydel[8].

Twórczość

Do dzieł Procajłowicza należą m.in.:

Przypisy

  1. ↑ Zespół Szkół Plastycznych w Lublinie | Nauczyciele Lubelskiej Szkoły Plastycznej , liceumplastyczne.lublin.pl .
  2. ↑ Grzegorz Bąbiak, Lucjan Rydel i piękna książka, „Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Historicolitteraria”, 19, 2019, s. 43.
  3. ↑ a b Joanna Niewiarowska, Pisarze polscy w służbie propagandy niepodległościowej (1914–1918). Rekonesans, „Perspektywy Kultury”, 33 (2), 2021, s. 35.
  4. ↑ Barbara Chojnacka, Między Paryżem a Poznaniem. Bydgoski etap twórczości graficznej Karola Mondrala, „Kronika Bydgoska”, 20, 1998, s. 265.
  5. ↑ Stefan Pastuszewski, Kościół pod wezwaniem św. Krzyża (później św. Ignacego Loyoli) w Bydgoszczy, „Kronika Bydgoska”, 11, 1989, s. 203.
  6. ↑ PROCAJŁOWICZ Antoni , Krakowski Dom Aukcyjny (pol.).
  7. ↑ Z Kopietzów Olga Procajłowicz żona artysty malarza […] zasnęła w Panu dnia 19-go maja 1925 r., Biblioteka Jagiellońska, sygn. 224651 V Pr-Py 5, 1925.
  8. ↑ Trol Intermedia / 2ClickPortal, Rudawa , Gmina Zabierzów (pol.).
  9. ↑ Łęcki 1996 ↓, s. 384.
  10. ↑ Łęcki 1996 ↓, s. 407.
  11. ↑ Łęcki 1996 ↓, s. 80.
  12. ↑ Paweł Anders: Grodzisk Wielkopolski. Poznań: Wydawnictwo WBP, 1995, s. 56-57. ISBN 83-85811-26-5.

Bibliografia

  • Włodzimierz Łęcki: Wielkopolska. Warszawa: Sport i Turystyka, 1996. ISBN 83-7079-589-7.
  • M. Markiewicz: Grupa Krąg. W: A. Wojciechowski (red.): Polskie życie artystyczne w latach 1945–1960. Wrocław – Warszawa – Kraków: 1992, s. 33–34.
  • Wacława Milewska, Maria Zientara: Sztuka Legionów Polskich i jej twórcy, 1914-1918. Wydawnictwo Arkady, 1999. ISBN 83-7188-350-1.
  • M. Wallis: Secesja. Wyd. II. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1974.
  • Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających (zmarłych przed 1966 r.). Malarze, rzeźbiarze, graficy. T. 8 Warszawa 2007 s. 21.

Linki zewnętrzne