Antonio Lotti

W dzisiejszym świecie Antonio Lotti jest bardzo istotną kwestią, która ma wpływ na wiele osób na różnych etapach życia. Niezależnie od tego, czy jest to dziedzina zawodowa, osobista czy akademicka, Antonio Lotti wywołał duże zainteresowanie i debatę, budząc ciekawość wielu osób. Zjawisko to w ostatnich latach zyskało na znaczeniu ze względu na swój wpływ na społeczeństwo i podejmowanie decyzji. Dlatego istotne jest pogłębienie naszej wiedzy na temat Antonio Lotti i jego implikacji, aby lepiej zrozumieć jego zakres i znaleźć możliwe rozwiązania dla wyzwań, jakie stwarza.

Antonio Lotti
Data i miejsce urodzenia

5 stycznia 1667
Wenecja

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

5 stycznia 1740
Wenecja

Instrumenty

organy

Typ głosu

alt

Gatunki

muzyka poważna, muzyka barokowa, muzyka klasycystyczna

Zawód

kompozytor, organista, śpiewak, kapelmistrz

Multimedia w Wikimedia Commons

Antonio Lotti (ur. w 5 stycznia 1667 w Wenecji, zm. 5 stycznia 1740 tamże)[1] – włoski kompozytor, organista i śpiewak; uczeń Giovanniego Legrenziego, przedstawiciel szkoły weneckiej.

Życiorys

Swoją muzyczną edukację rozpoczął 30 maja 1689 od pełnienia funkcji śpiewaka (alt) w bazylice św. Marka w Wenecji. 6 sierpnia 1690 został asystentem drugiego organisty, a od 31 maja 1692 – drugim organistą. 17 sierpnia 1704 został pierwszym organistą otrzymując tytuł primo maestro di cappella; funkcję tę pełnił do 1736[1].

W 1717 przeprowadził się do Drezna, gdzie przebywał na dworze elektora saskiego Augusta II. Tam też powstała jego najbardziej znana opera Teofane.

W 1719 powrócił do Wenecji. Po powrocie Lotti nie napisał już żadnej opery. W 1736 roku objął posadę kapelmistrza przy bazylice św. Marka w Wenecji.

Jego muzyka stanowi pomost pomiędzy późnym barokiem, a wczesnym klasycyzmem.

Żoną Lottiego była znana włoska sopranistka Santa Stella.

Twórczość

Opery

  • Il trionfo dell'innocenza (1693, Wenecja)
  • Tirsi tylko Akt I, Antonio Caldara – Akt II, Attilio Ariosti – Akt III, 1696, Wenecja)
  • Sidonio (1706, Wenecja)
  • Achille placato (1707, Wenecja)
  • Teuzzone (1707, Neapol) wyst. późn. jako L’inganno vinto dalla ragione (1708, Neapol)
  • Il vincitor generoso (1709, Wenecja)
  • Il comando non inteso et ubbidito (1710, Wenecja)
  • La ninfa Apollo (muzyka we współpracy z Francesco Gasparini, 1710, Wenecja)
  • Isacio tiranno (1710, Wenecja)
  • Il tradimento traditor di se stesso (1711, Wenecja) wyst. późn. jako Artaserse, re di Persia (1713, Neapol)
  • La forza del sangue (1711, Wenecja)
  • L'infedeltà punita (muzyka we współpracy z Carlo Francesco Pollarolo, 1712, Wenecja)
  • Porsenna (1713, Wenecja)
  • Irene augusta (1713, Wenecja)
  • Polidoro (1713, Wenecja)
  • Foca superbo (1716, Wenecja)
  • Ciro in Babilonia (1716)
  • Costantino (1716, Wiedeń)
  • Alessandro Severo (1717, Wenecja)
  • Giove in Argo (1717, Drezno)
  • Ascanio ovvero Gli odi delusi dal sangue (1718, Drezno)
  • Teofane (1719, Drezno)
  • Li quattro elementi (1719, Drezno)

Inne dzieła sceniczne

  • Le rovine di Troja (intermezzo) (1707, Wenecja)
  • Dragontana e Policrone (intermezzo) (1707, Wenecja)
  • Cortulla e Lardone (intermezzo), wyst. późn. jako Melissa vendicata (1707, Wenecja)
  • Ama più chi men si crede (melodrama pastorale) (1709, Wenecja)
  • Griletta e Serpillo (intermezzo)

twórczość religijna

Antonio Lotti, Kyrie z Missa Brevis d-moll
  • msze:
    • Missa Sapientiae g-moll
    • Missa Brevis d-moll
    • Msza F-dur
    • Msza a-moll
    • Msza C-dur
  • oratoria
    • La Giuditta (1701)
    • Il voto crudele (1712)
    • Triumphus fidei (1712)
    • L'umiltà coronata in Esther (1714)
    • Il ritorno di Tobia (1723)
    • Gioas, re di Giuda
    • Judith
  • motety
  • Inne:
    • Requiem F-dur
    • Miserere d-moll

Przypisy

  1. ↑ a b Hansell 2004 ↓.

Bibliografia

  • Sven Hansell: Lotti, Antonio. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. L. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).

Linki zewnętrzne