Aplikatura
W tym artykule temat Aplikatura zostanie omówiony z różnych perspektyw i podejść. Aplikatura był przedmiotem zainteresowania i debaty w różnych obszarach, a jego znaczenie nie pozostało niezauważone w dzisiejszym społeczeństwie. Przez lata Aplikatura wzbudził zainteresowanie zarówno ekspertów, jak i fanów, którzy badali jego różne aspekty i wymiary. W tym sensie postaramy się przeanalizować i zrozumieć wagę i znaczenie Aplikatura w obecnym kontekście, a także jego wpływ w różnych sferach życia codziennego. Poprzez szczegółową analizę będziemy starali się przedstawić kompleksową i wzbogacającą wizję Aplikatura, zagłębiając się w jego wpływ i znaczenie we współczesnym świecie.
Aplikatura, palcowanie – w grze na instrumentach muzycznych optymalny ze względu na fizjologię ręki sposób układania palców[1]. Także zapis kolejności użycia palców podczas gry[2]. Podczas opracowywania aplikatury bierze się również pod uwagę dynamikę, artykulację i frazowanie utworu[1]. Podstawy współczesnej aplikatury w zakresie gry fortepianowej stworzył na początku XIX wieku Muzio Clementi[2].
W instrumentach dętych drewnianych i blaszanych określa sposób przyporządkowania poszczególnych palców grającego otworom bocznym, klapom lub wentylom; w instrumentach z podstrunnicą – pozycjom na niej, w instrumentach z klawiaturą – pozycjom na klawiszach (w organach dodatkowo przyporządkowanie stóp do klawiszy nożnych – pedalizacja[2]). W instrumentach z otworami bocznymi palce lewej ręki oznacza się 1–2–3, prawej: 1–2–3–4, obydwie (od lewej do prawej): 1–2–3–4–5–6–7; 0 oznacza kciuk. W instrumentach smyczkowych palce lewej ręki (od wskazującego do małego) oznacza się 1–4; w instrumentach klawiszowych palce prawej i lewej ręki oznacza się liczbami 1 (kciuk)–5 (mały palec)[1].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c Krzysztof Baculewski et al.: Encyklopedia Muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 46. ISBN 83-01-13410-0.
- ↑ a b c palcowanie, Encyklopedia PWN , Wydawnictwo Naukowe PWN .